#yazarlık

Kitaplarım, onları yazarken içtiğim tütünün bile parasını karşılamadı.

(...) İlkel olan bu ülkelerin halkı kıskandı bizi. Fırsat buldukça üzerimize saldırdılar, kentlerimizi yakıp yıktılar. Biz yaptık, onlar yıktılar; biz yaptık, onlar yaktılar. Halkımız, hatta krallarımız tutsak oldu, ailelerimiz dağıldı. Tarlalarımız, bahçelerimiz bakımsızlıktan kurudu. Böylece kökü binlerce yıl öncesine dayanan kavmimiz yoruldu, dayanamayacak hale geldi. İçimize yavaş yavaş sızan yabancıların kucağına bırakıverdi kendini. Onlar yönetiyor bizi şimdi. Topraklarımıza ilkel geldiler, sayemizde uygar olmaya başladılar. Ne yazıdan, ne tarımdan, ne sanattan, ne dinden, ne okuldan, ne attan, ne arabadan, ne aydan, ne yıldan haberleri vardı. Hepsini bizden öğrendiler. Sonra da "biz yaptık, biz bulduk" diye övünmeye başladılar. Hep korkuyorum bir gün gelecek, adımız da uygarlığımız da unutulacak. Biz ne yaptık, ne başardıksak hepsini onlar üstlenecek. Bu durum beni yıllardan beri üzüyordu. Ben küçük bir adamım, bunu önlemek elimden gelmez diye yakınıyordum. Bir gün birdenbire aklıma geldi. Ben bir yazar olduğuma göre; ulusumuzun bulduklarını, başardıklarını, geçmişimizi, geleneklerimizi, ne kadar uygar olduğumuzu, gerek Sümerliliklerini unutmaya başlayan gençlerimize, gerek daha sonra gelecek kuşaklara neden yazılarımla bildirmeyeyim dedim ve yaşam öykümü yazmaya karar verdim. Böylece her tarafa, herkese, her çağa ulaşacağımı umut ediyorum.

Harika bir yazı yok, sadece büyük bir yeniden yazma var.

...Benim de edebiyatımda savrulma, dağılma, peyzaj hikâyeleri kaçtığım şeyler. İnsanı yakalamak, insanın içindeki o ne olduğu belirsiz özü bulmak üzerine yazıyorum. Daha nötr kalıyorsun. Geçmişe ve birikimlerine bakıyorsun. Ne görüyorsan onu yazıyorsun.

Bir yazarın içinde daima iki kişi olmalıdır: Yazar ve eleştirmen.

Benim ruhumu isteyen bir erkek olmadı. Çok genç yazmaya başladım. Yazı yazan bir kadın... Alışıldık bir durum değil. Bizim kuşağımızda, biz çok farklı bir deneyim yaşadık. Yani erkeklerle omuz omuzaydık. Aramızda bir kardeşlik havası vardı. (...) Ben yazı yaza yaza, sonunda erkeklerle bir sevgili ilişkisi sürdüremediğimi ve ilişkiyi bir kardeşliğe dönüştürdüğümü gördüm.

Kelimesi bir cent'e yazmak saçmalıktır. Eğer biri gerçekten 1 milyon dolar kazanmak istiyorsa, bunun en iyi yolu kendi dinini kurmasıdır.

Bilim kurgu yazma konusunda zengin değilsiniz. Zengin olmak istiyorsan, bir dine başlarsın.

Her cümle iki şeyden birini yapmalı, karakteri ortaya çıkarmalı veya eylemi ilerletmelidir.

Kitaplarım, insanlara daha nazik ve sorumlu davranmaları için yakarıştır.

Ses yinelemeli (aliterasyon) takma adlar Berlin'li bir hukukçunun bulduğu isimlerdir. (...) Onun, medeni kanunu,haciz kararlarını ve ceza davalarını anlattığı insanların isimleri A veya B değildi, miras ve miras bırakan da değildi. Onların isimleri, Benno Büffel ve Theobald Tiger; Peter Panter ve Isidor Iltis ve Leopold Löwe ve bu şekilde alfabenin tüm harfleri ile devam eden ses yinelemeli adlardı. (...) Wrobel – bizim hesap defterinin adıydı; ve Ignaz ismi de bana hep çok çirkin geldiğinden,inatla ve büyük bir nefretle, kendini yoketme eylemine ve varoluşumun yeni durumunu vaftiz etmeye başladım. Kasper Hauser'in ise tanıtılmaya gereksinimi yok.

Yazarlığımı ilk aşkıma, siyasi inançlarımı da işçi arkadaşlarıma borçluyum.

Günlük gazete yazısı hazırlayan biri olarak her zaman anlaşılır olmaya çalışıyorum. (...) Yalın, ekonomik bir dil kullanmaya çalışıyorum ancak bazı şeyler olduğundan daha basit hale getirilmemeli.

Kitaplarım, onları yazarken içtiğim tütünün bile parasını karşılamadı.

İsterdim. Denerdim daha doğrusu ama gazeteler benim yazdığım yazıları yayınlayamaz. Güçleri yetmez. Gazeteciler şu an özgür değil.

Kulağa hitap ediyorlar; belleğe hitap etmek istiyorum.

Herhangi bir kişiye herhangi bir şey öğretmek için bir şey oluşturmadım. Eserlerimde "Günün mesajı ne olacak?" yerine daha çok bakışlarım ve duygularım bulunmaktadır.

Yazarın görevi gerçeği icat etmektir.

Neye güldüğümü biliyor musun? Yazarlığı meslek olarak yazmışsın. Bu kulağıma bugüne kadar duyduğum en incelikli laf dokundurması olarak geldi. Şimdiye kadar ne zaman mesleğini yazdın? Yazarlık senin dininden başka bir şey değil.

Yavaş yazdığımda bana rağmen hikaye kendini göstermek istiyor.

Nefes almakla aynı sebep yüzünden yazıyorum; yapmasaydım ölürdüm.

Doktor bana 6 dakikalık ömrümün kaldığını söyleseydi, biraz daha hızlı yazardım.

Bilim Kurgu yazarları kaçınılmaz olanı öngörür ve sorunlar ve elim olaylar belki kaçınılmaz ise de, çözümler değildir.

Benim için yazmak, basitçe parmaklarımın arasında düşünmek.