#yargı

En masum insanlar, olmadık laflarla gözaltına alınıyor, yıllarca içeride kalıyor. Niye tutulduğunu bile bildiği yok. Türkiye'de adalet, hukuk, bitmiştir. Türkiye'de hukukun içine güve girmiştir. İyi gidiş değil bu.

Her eylemin ve düşüncenin yargısal bir hayalet tarafından izlendiğini düşündüğünüzde ne kadar mutlu olabilirsiniz?

İnsanlar inançlarına değil, eylemlerine göre yargılanmalıdır. Eylemler inançtan daha yüksek sesle konuşur.

İstersen beni inançsız bir sürtük olarak düşünebilirsin.

İnsanlar hakkında iki farklı görüş olabilir.Fakat insan gibi görünüp de insan olmayanlar hakkında sadece tek görüş vardır.

… Kötü ressamları göklere çıkaran dergiler var, gazeteler var. Herkes tartışıyor, herkes anladığını iddia ediyor. Oysa sadece sevmek yeter de artar. Satıcılar tablolarımın arasında seçme yaptıkları zaman en iyi tabloyu göremeden geçerler genellikle. Remi gerçekten tutkuyla seven bir tek kişiye rastladım bugüne dek. Bu adam Bay Chocquet idi. “Resmi neden ve nasıl sevdiğimi bana anlatmasınlar, buna ihtiyacım yok” derdi. Açtığımız “impressioniste”ler sergisi sırasında içeri girmek isteyince: “Sakın ha ! Oraya girme !” demişler Bay Chocquet’ye. Bir yıl sonra tablolarımızın satışında kendisine Hotel Drouot’un, önünde rastladım. Argenteuil’de yaptığım tablolarımdan birini 100 franga almıştı. Bizi tanıştırdılar. Gözleri dolarak: “Bir yılıma yazık oldu” dedi. “Tablolarınızı bir yıl önce görebilirdim. Bu zevkten nasıl da yoksun bıraktılar beni…” Çünkü o zamanlar acımadan yargı giydiriyorlardı bize. “Anlamıyorum..” demiyorlardı. “Ahmakça, iğrenç” diyorlardı. Bu da bizi kışkırtıyor, bize cesaret veriyordu, çalıştırıyordu bizi.

Türkiye bir adliye sarayı haline geldi.

Anlamadığımız şeye saçma diyoruz.

Bir kişi ülke medeniyetini yargılayabilir.

Her şey nasıl da tersine dönmüş. Katiller suçsuzları yargılıyor.

Ergenekon davası, sanıklarına en beklenmedik adreslerden gelen desteğe rağmen, doğru-dürüst yürütülürse, çok kişi çok şeyin, “derin devlet”in öyle pek de derinlerde olmadığının farkına varacak.

Bunları yapmamız mümkün değildi tabii. Bunlardan sonra, 1954'te, din adı altında aldatmaya ve suikast girişimine başladılar ve devrim mahkemesinde yargılandılar.

Normal zekaya sahip bir insan olup biteni, dinlemeye takılanları, bakanların istifalarını, bilhassa Başbakan'ın 30 senelik dostu Erdoğan Bayraktar'ın açıklamalarını, Sayıştay raporlarını, yargıya apar topar gelen düzenlemeleri vs... yan yana koyarsa sonuçta pis kokuların geldiğini anlar. Bu iki kere iki dört kadar net.

Başarıya ulaşan bir plan her zaman cesurca, başarısızlıkla sonuçlanansa beceriksizce yapılmıştır.

Bazıları karşısındakini anlayamadığında, ona aptal der.

Yargılama, önce kendini yargılamadan. Yargılama, yargıya hazır değilsen.

Sen kim oluyorsun ki benim yaşadığım hayatı yargılıyorsun? Ben mükemmel değilim ve olmak zorunda da değilim! Parmaklarınla beni göstermeye başlamadan önce kendi ellerinin temiz olduğundan emin ol.

Türkiye bir hukuk devleti, hukuk devletinin gereği yapacak. Mahkeme çağırıyorsa, tıpış tıpış gelip ifadesini verecek, yağma yok.

Hiçbir şeyi ayıplama. Aksine, onu kullan. Herhangi bir şeye karşı olma. Nasıl kullanılabileceğinin ve dönüştürülebileceğinin yollarını ara.

Bu iyi ya da bu kötü deme. Bütün çıkarımları uzaklaştır. Her şeyi oldukları gibi kabul et.

Türkiye'de gidiş, artan biçimde yeniden İslamlaşmaya doğru. Hükümetin böyle bir niyeti var ve çok ustaca Türk toplumunun çeşitli kısımlarını art arda devralıyor. Ekonomi, iş dünyası, akademik topluluk, medya. Ve şimdi, geçmişte cumhuriyet rejiminin kalesi olan yargıyı ele geçiriyorlar.

Dünyanın bir yarısı diğerine gülüyor ve aslında hepsi aptal.

Yargı içerisinde mahkemelerin tam bağımsızlığı anayasa içerisinde güvence altına alınmalıdır.

Yargı üç devlet kuvveti arasında en zayıfıdır.