#sovyetler birliği

1991 yılında Sovyetler Birliği çözüldü. 1992 yılında Yugoslavya parçalandı. 1993 yılında sırada Türkiye var.

Sovyetler Birliği'nin, İkinci Dünya Savaşı sonunda ülkemizden toprak ve üs istediği, Amerikan arşivlerini kullanarak kanıtladığım ve başında ve işine gelinceye kadar Washington'un bile kabul etmekte güçlük çektiği bir yalandır.

Brejnev döneminde göreceli olarak refah kaybına uğramış, sosyalizmden kopmuş Sovyet entelijansiyasının yanında, hızla büyüyen ve gelişen küçük meta üreticileri ve sosyalist varlığı kendi kapitalizan işi için kullanan ayrı bir kesim; Gorbaçov, isteyerek veya istemeyerek, bunların birleşmesine aracılık yapıyor. Gorbaçov, yeni bir soğuk savaşı başlatmış Batı ile sıfır çözüm üzerinden anlaşmak için ödüncü bir çizgiyi izlerken, bunlarla, Batı merkezleri arasında sağlam bağların kurulmasına da önayak olmuş oluyor; sosyalizm, içinden ve dışından, daha önce görülmemiş bir şiddetle, üstelik ideolojik açıdan hiç hazır olmadığı bir zamanda hücumla karşı karşıya geliyor. Bir karşılaşma olabilir; bunun yerine, Sovyetler Birliği içindeki en sesli ve en hırslı bu yeni zenginler ve entelijansiya, Timur'un karşısındaki Bayezit'in ordusunu hatırlatır bir biçimde, karşı tarafa geçiyorlar.

Sovyetler Birliği'nin çözülmesi ise Kürdoloji'de bir boşluk yaratmıştır. Amerika'nın burada bir boşluk bırakmamak için hızla harekete geçtiğini görüyoruz.

Saymak istemiyorum, a- Birinci İnönü Zaferi'nin yokluğu, b- İlk Kurşun'un İzmir'de değil, Dörtyol'da atıldığı, c- Çerkez Ethem'in hain ve d- Şeyh Sait'in casus olmadığı, e- Sovyetler Birliği'nin, Türkiye'den toprak ve üs istemediği, benim, bilimsel hızarın marifetleri arasındadır. Hepsi değil, son derece küçük yüklemedir. Bunlara, bir tür olumsuzlaştırma da diyebiliriz.

General Ziya ül Hak, Sovyetler Birliği’nin Afganistan’ı istilasını takiben Pakistan’a sığınan 5 milyon Afgan mülteci için okul yerine medreseler kurdu. Taliban ‘Cennet kılıçların gölgesindedir’ inancının hákim bulunduğu bu medreselerde büyüdü.

Konukları evime aldığımda onlara çöplükte tozlu bir dolap göstermezdim.

Sovyetler Birliği, başka bir siyasi partinin oluşmasına izin verseydi, yine tek partili bir devlet olacaktı çünkü herkes diğer partiye katılacaktı.

Biz bu soğuk topraklara hükmettiğimiz süreç boyunca, ne Kırım'daki Müslümanları katlettik, ne kiliseleri bastık, ne de mecliste kendimizi saatlerce alkışlattık. Bizim yaptığımız tek şey, devletimize, dünyaya ve sosyalizme hizmet etmektir.

Ben olmasaydım, Sovyetler Birliği demokrasiyi asla göremezdi.

Amerika Birleşik Devletleri şimdi bir Sovyet ayının (uydusunun) altında uyuyor.

İkinci Dünya Savaşı'nda dünya tarihi açısından önem taşıyan bir zafer kazandık. Ancak bu savaşta 20 milyondan fazla Sovyet vatandaşı öldü, 70.000 kasabamız ve köyümüz harap oldu ve ulusal zenginliğimizin üçte biri yok oldu. Savaşın yaraları artık sarıldı. Bugün Sovyetler Birliği, her zamankinden daha güçlü ve müreffeh bir ülkedir. Ancak savaşın bize verdiği dersleri çok iyi hatırlıyoruz ve Sovyetler Birliği halklarının barışa bu kadar çok değer vermesinin nedeni budur; bu nedenle partimizin ve hükümetimizin barış politikasını güçlü bir şekilde onaylıyorlar.

Sovyetler Birliği avantaj aramaz, taviz peşinde koşmaz, siyasi egemenlik peşinde koşmaz ve askeri üslerin peşinde de değildir!

30 Aralık 1922, devletimizin hayatında gerçekten şahane bir tarih, tüm Sovyet halklarının hayatında önemli bir dönüm noktası, onların büyük bayramıdır.

Karl Marx'ın dünya düşünce tarihini etkileyen bilimsel kehanetlerine göre, proletaryanın sömürgen sınıf burjuvaziyi tasfiye etmesi ve "Sınıfsız Toplum"un egemen olması gerekmez miydi? Ama Sovyet modelinde emeğine değil parti üyeliğine dayanan yeni bir sınıf (Nomenclatura) oluştu. Emekçileri onlar sömürdü.

Sovyet vatanseverliğinin gücü, ırksal veya milliyetçi önyargılara değil, halkların "Sovyet Anavatanına" olan derin sadakat ve bağlılığına, ülkemizdeki tüm uluslardan emekçilerin kardeşçe birliğine dayanmasında yatmaktadır.

Ben gittiğimde, kapitalistler sizi kör kedi yavruları gibi boğacak!

Tarihten gelme "Rus" geriliğimizi arkada bırakarak, sanayileşme yolunda, sosyalizm yolunda var hızımızla ilerliyoruz. İşlenmiş maden ülkesi, otomobil ülkesi, traktör ülkesi olmaktayız. Ve Sovyetler Birliği'ni otomobile ve mujiği traktöre bindirdiğimiz zaman varsın o "uygarlıkları" ile övünen saygıdeğer kapitalistler, bize ulaşmaya çalışsınlar. Hangi ülkenin geri, hangi ülkenin ileri olarak nitelendirileceğini o zaman göreceğiz.

Gorbaçov, ilk defa bir adım attı. Sovyetler Birliği'ndeki rejimi eleştiriye tabi tuttu. Ben o dönemde reformcu Sovyet basınını çok dikkatli takip ettim. Sovyetler Birliği, demokratik bir sistem kurabilir diye gözüktü. Sonunda öyle olmadı tabii. Olamazmış. Onarılamazmış. Ben bu süre içerisinde bizim Maoculuk teorisinin gerçeklikle hiçbir ilişkisinin olmadığını anladım…

ABD kendisinin baskın hegemonik rolünün tüm dünyaya hakim olmasını istiyordu. Özellikle Sovyetler yıkılıp, ortada başka süper güç kalmayınca 21'inci yüzyılın Amerikan yüzyılı olması umudu ortaya çıktı.

Küba Devrimi'nin zaferiyle; Sovyetler'in kesinlikle hiçbir ilgisi yoktur.

Bir yazar, Rusya'da kalemi ile yaşayabilmek için Kremlin diktalarının kopyacısı olmalıdır. Rusya, tek biçim kalıptan dökülme kafalar ülkesidir.