#mizaç

Felsefe tarihi büyük oranda insan mizaçlarının çatışmasının tarihidir.

Ben ağır bir adam olamam. Ölürken de inşallah böyle olacağım. Ayakta ölürüm, yatakta ölmem. Ya yatayım, ya dikeyim. Yatay olduğum zamanlarda da problemler oluyor, dikey olduğumda da.

Annem Kasımpaşalı. Kasımpaşalıyız, bol paçalıyız. Başbakan’a diyorlar, aslı burada. Babam çok efendidir. Ama anne tarafımda yırtıcılık var. Annem dişi aslan ama ben kaplan doğdum.

Diğer her şey için geçerli olan mizaç için de geçerlidir. Etkilerine göre iyi veya kötü olarak nitelendirilirler; etkilerine bağlı olarak toplumun mutluluğunu artırır veya azaltırlar. Bir insanın mizacı iki bakış açısından değerlendirilebilir: Ya kendi mutluluğu ya da diğerlerinin mutluluğu üzerindeki etkilerine göre. Bu iki açıdan bakıldığında ya da iki açıdan herhangi biri seçildiğinde ya iyi olarak nitelenir ya kötü ya da apaçık durumlarda bozuk.

Eylemin eğilimi iyi ise, güdüsü de bencil ise: bu durumda güdü her iki tarafta da bir sonuca neden olmaz. İyi bir mizacın göstergesi değildir ama kötü bir mizaca da işaret etmez.

Herhangi bir eylemde görülebileceği gibi mizacın doğası iki duruma bağlıdır: 1. Eyleme ilişkin açık eğilim. 2. Bunu doğuran güdünün doğası. Bu bağlılık, güdünün doğası gereği farklı kurallara tabidir. Bunlar belirlendiğinde sanırım gerçekleştirilecek eyleme ilişkin açık eğilim, çoğunlukla olduğu gibi, gerçek eğilimle aynı olacaktır.

Kadının mizacı giydiği elbise ile değişir.

Sabırlı değilim.

Soğuk ve nemli bir beyin, aptallığın ayrılmaz bir arkadaşıdır.

Tembellik kanın mizahını besler.

Koşulları mizacına uygun hale getiren kişi mutludur ama mizacını karşısına çıkan herhangi bir duruma uygun hale getiren kişi daha mükemmeldir.

Felsefe yapmak için yaratılmadım, bunun için kalbim yok. Kalbim daha çok bıçaklı kavgada kan dökülmesini sağlayan bir makine gibi...