#maske

Çok sîmâ tanıdım, îmâ aldım, yüzleri aklıma kazıdım. Adı anıldığında

İdeoloji, fikirleri maskelere dönüştürür; kendini taşıyan insanı saklar ve aynı zamanda gerçeği görmekten alıkoyar. Hem başkalarını hem kendimizi aldatır.

Her maske bir şeyler söyler; Nefretler, sevgiler...

Sosyal bir insan sahici bir insan olamaz.

Kişilik serbest kaldıkça bozukluğu ortaya çıkar.

Cellatlar çoğu kez adaletin maskesiyle ortaya çıkarlar.

Herkesin maskesini çıkarıp atmak zorunda kalacağı bir gece yarısı vakti gelir.

Hiç kimse kendisi olmaya cesaret edemiyor ve herkes beraberlik adı altında gizleniyor.

Pek çok insan, bir başkasını gerçekte olduğu gibi görebilseydi eğer, dehşete kapılırdı.

Bir insanın hayata adım atar atmaz kendisini içinde bulacağı maskeli balo hakkında haberdar edilmesi son derece önemlidir. Zira bizim medeni dünyamız şövalyelerle, askerlerle, eğitimli insanlarla, avukatlarla, rahiplerle, filozoflarla ve bilmediğimiz başkalarıyla karşılaştığımız büyük bir maskeli balodan başka nedir ki? Fakat göründükleri kişiler değildirler bunlar; sadece birer maske ve kural olarak da onun arkasında daima servet avcılarıyla karşılaşırsınız. Örneğin birisi, maksatlı olarak barodan elde ettiği ve sadece bir başkasını daha sağlam ve kesin biçimde hezimete uğratabileceği hukuk maskesini geçirir yüzüne; bir başkası aynı niyetle yurtseverlik ve kamu yararı maskesini seçer; bir üçüncüsü ise din veya öğretide arıcılık ilkesini benimser. Kadınlar, nispeten daha önemsiz seçimler yapar. Kural olarak da; ahlak, evcimenlik ve uysallık maskelerinden istifade ederler. Ardından da tıpkı domino taşları gibi kendilerine belirli herhangi bir karakter atfedilemeyecek genel maskeler gelir. Bunlara her yerde rastlanır. İnsanların iddia ettikleri nezaket, duygu paylaşmada içtenlik ve yüze gülen dostluk bu türe dahildir.

Oyun oynuyorlar, oynamıyor gibi oynuyorlar, oyunlarını oynamam gerek yoksa aralarına almazlar beni oyunu oynamalıyım, oyun oynandığını fark etmeden.

Bir maske taktığını fark ettiğin anda, o maske düşmeye başlamıştır zaten.

İnsan kendi kişiliğinde konuşurken çok az kendisidir. Ona bir maske ver, sana doğruyu söyleyecektir.

En çok gülenler en çok acısı olanlardır.

Erkekler değişmez. Kendilerinin maskesini düşürürler.

Komünizm çeşitli maskeler altında gelir. Komünizm bazen Atatürkçüdür. Komünizm bazen cübbeyi üzerine geçirir. "Hürriyet" der gelir, "demokrasi" der gelir. O anda neyi kullanacaksa onunla gelir. Bunu iyi teşhis etmek lazım.

Gündüz hep aynı işleri yapıp birbirine benzeyen insanlar gece olunca tanınmazlar.

Aşk, takmazsak yaşayamayacağımızdan korktuğumuz ve takarsak da yaşayamayacağımızı bildiğimiz maskeleri çıkarıp atar.

Abartılı ve sahte duyguların gösterişli geçidi olan duygusallık, sahtekarlığın ve hissetme acizliğinin bir işaretidir. Duygusal kişinin nemli gözleri, onun tecrübeye duyduğu tiksintiyi, yaşama korkusunu, çorak yüreğini ele verir. Bu yüzdende aşırı duygusallık daima gizil ve vahşi gaddarlığın bir göstergesi, zalimliğin maskesidir.

Her sabah uyandığımda hayata karışmak için özel bir çaba sarf ediyorum. Yüzüme taktığım maske mi gerçek, yoksa altında saklı olan ve benim “ben” demekten çekinmediğim varlık mı? Her şey sahte, gerçekten nasıl güldüğümü bile hatırlamıyorum. Yüzüm, gülüşüm, bakışlarım önceden tasarlanmış, dış dünyadan korunmak için bir kabuk gibi kullanıyorum onları. Sesime bile dayanmam mümkün değil.

Herkes gerçekte olduğundan daha sertmiş gibi görünmeye çalışır, sanki herkes açıkça dışa vurunca duygularıyla alay edileceğinden korkmaktadır.

Meydana çıkar ve düşer maske, gerçek kalır.

Bazen değişen insanlar değil, düşen maskedir.

Ciddiyet, zihin eksikliklerini örtmek için icat edilmiş bir tavırdır.