#hikaye

Aslında keşke Ferhat Gedik ve Eren Bülbül hayatta olsaydı ve biz bu filmi çekmeseydik. Dolayısıyla buruk başladık ama ‘Bu hikâye tarihe de kalsın’ diyerek içimizi rahatlatıp yolculuğa devam ettik. Aslında hem Gedik’in hem de Bülbül’ün bir kez daha tarihe geçmesi adına bir hareket olduğu için mutluyum, o anlamda umutlu bir film.

Bir hikaye düşünüyorsanız, o hikayeyle ilgili ipuçları başka filmlerin, romanların içinde gizlidir. Sizin onu yakalamanızı bekliyor. Onun için yazar arkadaşlara önerim bir dizi, film izlerken yanınızda not defteri bulundurun. Hiç umulmadık, çağrışımlarla dolu olabilir filmler, kitaplar ve sanat eserleri. Bu bir resim olabilir, bir filmde bir adamın veya bir kadının köpeğiyle yürümesi olabilir. Bir iş üzerine çalışıyorsanız, gördüğünüz her şeye 'Burada benim hikayeme yarar ne var?' diye bakın. Kendimden örnek vereyim 'Av Mevsimi' filmi, ressam Yavuz Tanyeli'nin bir deseni üzerinden çıktı. Yani 'Ben sanat filmi yapacağım, bana hırka bulun' diye film olmaz.

İnsana ait sadece iki veya üç öykü vardır, ve bunlar sanki daha önce hiç olmamış gibi kendilerini sürekli tekrarlayıp dururlar.

Sonunda bizden geriye yalnız hikayeler kalır, anlatılan birkaç hikayeden fazlası değiliz.

Tanrılara inanmayı bıraktığımızda hikayelerine inanmaya başlayabiliriz.

Dini Hikayeler insanların hayatına anlam katabilir ama bazı anlamlar açıkça yanlış ve bölücüdür.

Hayat bize onu nasıl yaşamamız gerektiğini öğretmez. Hikayeler, tecrübelerimizi masallardan Tolstoy’un Savaş ve Barış romanına uzanan geniş bir yelpazede komik, trajik gibi kategorilere göre örgütler. Hayatın ne olduğunu, seçimlerimizin ve eylemlerimizin sonuçlarının ne olabileceğini hikayelerden öğreniriz.

Bana okulda iken Musa’nın öyküsü anlatıldığında açıkça söylemek gerekirse dikkate almıyordum. Yaşamının bazı ayrıntıları olağanüstü.

Sanatın aslında bir şekilde yaşamımız içinde bazı anlara zoom yaptığını düşünüyorum. Zoom’ladığını ve kimi zaman da pause yaptığını. Bir şekilde o akıp giden şeyi bir an için durduruyor. Çünkü aslında sanatçının gerçekten hikâye olarak, kavram olarak çok temel bazı şeyleri var. Bin tane hikâyemiz yok.

Mutlu bir son istiyorsanız önemli olan öyküyü nerede bitireceğinizdir.

Herkes mutlu bir son ister, ama bu hikâyeyi nerede kestiğinize bağlı.

Hayat, dünya, her şey inanılmayacak kadar güzel ve şaşırtıcı olduğu için yazıyorum. Hayatın bütün bu güzelliğini ve zenginliğini kelimelere geçirmek zevkli olduğu için yazıyorum. Hikâye anlatmak için değil, hikâye kurmak için yazıyorum. Hep gidilecek bir yer varmış ve oraya tıpkı bir rüyadaki gibi bir türlü gidemiyormuşum duygusundan kurtulmak için yazıyorum. Bir türlü mutlu olamadığım için yazıyorum.

Bakmayı bilirsek hayat çok renklidir, insan manzarası dünyanın en zengin manzarasıdır. Yan masaya bakın, orada mutlaka bir hikâye vardır.

Hikaye, mücadele değişmedi. Halen devam eden bir mücadele süreci içerisindeyiz. Tarih bugün yaşanmaya devam ediyor ve gelecekte de yaşanmaya devam edecek.

Herkes er ya da geç kendi hayatı sandığı bir hikaye bulur.

Değer taşıyan tek hikaye vardır; o da bedelini sizin ödediğinizdir.

Birilerinin başı belaya girer ve beladan kurtulur. Insanlar bu hikâyeye bayılır.

Anlatılan senin hikayendir.

Aslolan hikâyedir. O güzel olduktan sonra kimin çektiği tabii ki önemli ama çok da değil, iyi bir hikâyeyi mahvetmek zordur.

Tüm hikâyeler aynıdır. Yeter ki bir hikâyeniz olsun.

Yavaş yazdığımda bana rağmen hikaye kendini göstermek istiyor.

Anlatılan senin hikayendir.

Kitaplar size hikayeler anlatıp sonra çekip gitmezler. Onları insanlardan ayıran özelliklerden biri budur.

Hikayeler çocuklar uyusun ve büyükler uyansın diye yazılır.