#budalalık

Budalalık, üçkâğıtçılığın kılıfıdır. Utanç, gururun kılıfıdır.

Budala ile bilgenin gördüğü ağaç aynı değildir.

Budalalık düzenbazlığın örtüsüdür.

Budalalık her şeyden üstün geldi.

Dünyada budalalar bulundukça ya anlamamalarıyla övünecekler ya anlamadıklarını anlar görünüp övüneceklerdir.

Dünyanın bütün işleri sonuçta aşağılıktır; başkalarının sözüyle, hiçbir tutkusu ya da bir gereksinimi olmaksızın; para, şan, şeref ya da bilmem ne uğruna didinen biri, her zaman bir budaladır.

Dünyada Allah’ın nimet ve ihsanından başka bir şey görmemek ve bu dünyanın özellikle insan için yaratılmış olduğuna inanmak budalalıktır.

Kendi kendini aldatmak budalalığına iyimserlik derler.

Dünya da kendilerini akıllı sanan budalalarla dolu değil midir?

Dünya yarım akıllılarla dolu.

Her evli çiftte, en az biri budaladır.

Kanımızın son damlasına kadar savaşacağız demek kolay, ama budalaca bir sözdür. Zaten söylenir, ama yapılmaz. Cinayettir üstelik!

Apaçık yanlış şeylere tartışmasız inanmak, insanlığın en ağır maliyet getiren budalalığıdır.

Herkes kendisini akıllı sanır. Kendisinin diğerlerinden daha akıllı olmadığını düşünmeye başlayan birisi akıllanmaya da başlamış demektir. Ancak kendisinin diğerlerinden daha akıllı olmadığını fark ettiği için akıllı olduğunu iddia eden birisi tam anlamıyla bir budaladır.

İki sonsuzluk vardır: Tanrı ve budalalık.

Taştan putlara veya özenle boyanmış ahşap putlara özlem duyacak kadar budala da değilim. Sersem bir kalın kafalı, Muavininin alaşağı edip yerine geçiverdiği müdürün durumuna düşeriz biz tanrılar da o vakit.

İşler olup bittikten sonra budalanın da aklı başına gelir.