#bireysellik

Büyük çapta yaratıcı insan 'benim' diyen insandır.

Dünyada ne kadar insan varsa o kadar da kişilik var.

Benim geçmişteki ve halen sürmekte olan en müthiş günahım geçerli görüşlere uymayan bir kişi olmaktır.

Özgür olmak çoğu zaman yalnız olmaktır.

Babalar evlatlarının yaptıklarından her zaman mesul değillerdir.

Yetenekli insanların kişisel özgünlüklerinden vazgeçmeleri, Tanrı'nın bir hizmetçiye dönüşmesine benzer.

Bireysel çıkarları peşinde koşan bir sürü böcek.

Yaşamın geri kalan kısmı boyunca ya herkes gibi olmayı, ya da farklılıklarını erdeme dönüştürmeyi seçmen gerekir.

Çünkü yaşam bir yanıt değil, bir sorundur; bunun yanıtını sadece siz bulabilirsiniz.

Herkes aynı şeyleri konuşuyorsa, ya mesele çok önemlidir ya da konuşanlar çok önemsiz!

İnsanı geliştiren toplum ya da onun sözleşmeleri değil, kendisidir.

Ben kendim gibiyim, herkes de kendisi kadardır.

Kendini özgür bırakmak bir şeydi, o özgür benliğin sahibi olduğunu iddia etmek başka bir şeydi.

Başkasının yaşamanı omuzlarında taşımak yüktür.

Bütün hayvanlar birisidir. O birisi, bir hayatın sahibidir. Bu gözlerin arkasında bir hikâye var... Bu dünyanın hayat hikâyesinde onların da deneyimi var.

İnsanların çoğunluğu onu yapıyor diye, yanlış, yanlış olmaktan çıkmaz.

İnsanlar da, gözleri açılmamış enikler gibi, biri şuna, öteki öbürüne koşup durur. Dinler sürüyle, ama vicdan denilen şey bir tanedir. Sende de, ötekinde de var. O halde herkes kendi vicdanına inansın, o zaman hepimiz birleşmiş oluruz. Birlik, herkesin kendi başına olmasından doğacaktır.

Seni senin sevdiğin kadar kimse sevemez.

Yalnız olmasam da kendimle başbaşayım..

Sizin düzeninizle, akıl anlayışınızla, namus anlayışınızla, başarı anlayışınızla hiç bağdaşan yanım yok. Aranızda dolaşmak için giyiniyorum. Hem de iyi giyiniyorum. İyi giyinene iyi yer verdiğiniz için. Aranızda dolaşmak için çalışıyorum. İstediğimi çalışmama izin vermediğiniz için. İçgüdülerimi hiçbir işte uygulamama izin vermediğiniz için. Hiçbir çaba harcamadan bunları yapabiliyorum, bir şey yapıldı sanıyorsunuz. Yaşamım boyunca içimi kemirttiniz. Evlerinizle, okullarınızla, işyerlerinizle. Özel ya da resmi kuruluşlarınızla içimi kemirttiniz. Ölmek istedim, dirilttiniz. Yazı yazmak istedim, aç kalırsın dediniz. Aç kalmayı denedim, serum verdiniz. Delirdim, kafama elektrik verdiniz. Hiç aile olmayacak insanla bir araya geldim, gene aile olduk. Ben bütün bunların dışındayım.

Kimseyle yaşlanmak istemiyorum, kendimle bile.

Ve kendi hüsnümü başlardım önce sevmekten. Bu ruh için bir hak: Biraz da kendini sevmek değil midir yaşamak!

proximus sum egomet mihi

Bütün umudum kendimde.