#anılar

Bazı yerler vardır, bazı köşeler vardır, bazı binalar vardır, hatta bu binaların odaları vardır, insanı alır elli, atmış yıl öncesine götürür.

Biliyorsun. Herşeyi yok edemem, Anlamıyorsun. Geçmiş silinmiyor.

Kim aşık olmuşsa, kendisinin eksik parçalarını arıyordur. Bu yüzden aşık, maşuğunu düşündükçe acı çeker. Bu tıpkı, uzun zamandır görmediğin birinin odasına girdiğinde bulduğun anılar gibidir.

Anılarını ustaca bir yerlere saklasan, iyice derine gömmüş olsan bile, o anıları yaratan geçmişi silemezsin.

İnsan denen şey, anılarını yakıt olarak kullanıp yaşamını sürdürüyor olamaz mı acaba?

Hatıralar hem içini ısıtır, hem de seni parçalara ayırır.

Size hayatınızın birkaç dakika için en aydınlık anlarını yaşatan yüzler gözlerinizi açtığınız zaman artık ortada bulunmayan düşlerin uçuşuyla ne olduğu saptanılamayarak, anlaşılamayarak uçup yok olan şimşeklerdi ki sizi bir saniye parıltılı, düş benzeri bir evrende kamaştırdıktan sonra, karanlıklara boğup kaybolacaklardı.

Birlikte güldüğün insanı unutabilirsin, ama birlikte ağladığın kişiyi asla.

İnsanın unutamadığı; aklına geldiğinde canını acıtandır...

Bir gün yolda yürüyordum bir şarkı duydum kalbim acıdı.

Benim payıma düşen, anılar bahçesinde hüzünlü bir gezintidir.

Geriye bakıp çocukluğumu anımsadığımda, nasıl hayatta kalabildiğime hala şaşarım. Kötü bir çocukluktu; mutlu bir çocukluğun pek kayda değer yanı yoktur zaten.

Yalnız bir insanın hayâlinde biriktirdiklerini hiçbir taze tutku, hiçbir yeni ateş yok edemez.

Aşk, abartılmış, sahtekar bir parazitten başka bir şey değil aslında. Aşkı güzel yapan ona dair kurduğumuz düşlerde, geçmişte kalan mutlu anılarımızda. Yoksa acıdan, kederden, dertten başka ne getirmiş aşk insanlara.

Senaryo benim için oyunculuktan öte bir şey. Yaşadıklarımı hızla yazmam gerektiğini düşünüyorum. Öyle bir telaştayım. Bir yerden sonra insan hafızası zayıflıyor. Bugünü değil geçmişi kâğıda döküyorum. Bugün çok rutin geliyor. Çocukluğum, gençliğim, ilk gençlik yıllarım çok daha canlı nedense. İnsan 40’ına kadar yaşamalı, sonra yazmalı. Biraz böyle oluyor.

Merdiven basamaklarında başlayan arkadaşlıkların kök saldığına tanık oldum.

Günahkar olsam da, cenneti bulsam da, unutmak isterken hatırlatıyor. En'derin acılar ya da masum anılar, her şey bana seni hatırlatıyor.

Es nereye istersen, nerede çok sevdiysen, uğra bir geçersen, maziyi savura savura es.

Ne olursa olsun,insan eski bir dostu özlemeden edemiyor.

Gökyüzü gibi şu çocukluk, hiçbir yere gitmiyor.

Neden aklıma geliyor istasyon büfesindeki durusun.Hava soğudu -kasımın son günleri- kar yağacak, bembeyaz olacak unutulmuşluğum.

Bazen arkana bile bakmadan gitmek istersin. Öyle her şeyi bırakmana falan da gerek yok. Anıları bırakabilsen yeter .

Arkana Bile Bakmadan Gitmek İstersin. Öyle Herşeyi Bırakmana Falan Da Gerek Yok. Anıları Bırakabilsen Yeter..!

Kemal Sunal günümüzün Nasrettin Hoca'sıdır. Çok zeki bir sanatçıydı. Onunla beraber olmak, konuşup şakalaşmak çok hoşuma giderdi. Bir gün Hilton'un lobisinde oturuyoruz. Gözü bir yere takıldı. Baktım. Altmış yıllık müzik birikimimizin üzerine çökmüş, Lübnan'dan, Arap'tan yürüttüğü şarkılarla bir anda çok meşhur olmuş bir arabeskçiydi. Asansöre bindi. Yukarı çıktı. Kemal Sunal "Bu herif gibiler" dedi, ancak asansörle yükselir.