#adnan yücel

Bugünlerden geriye, bir yarına gidenler kalır bir de yarınlar için direnenler.

Az sonra belki bir adam asılacak ve zaman gergin bir ipte durdu duracak.

Olmayan bir ışığı yakmak gibidir oysa bizim gözlerimizle bakmak güneşe.

Henüz varmıyorsa ellerimiz, Dokunmuyorsak bu acılara Saygımızdandır.

Islak özlemler birikmiş avuçlarım da, Hangi denizden kalma bilmiyorum.

Nice gurbetler yaşanıyor içimizde nice ayrılıklar, nice yarım yolculuklar.

Her çile bir tek sözde düğümlenirdi, demiri dövmek tavında gerekirdi.

Böyle eksik taşınmıyor bu yürek, Mutlaka bir yerlere varmamız gerek.

Hep aynı yol aynı uçurum serüveni, Her doğum yeni bir ölüm üstüne.

Saltanatlar bir gün çöker dediler, yüksektekiler bir gün düşer dediler.

Nasıl da güzelmiş öğrenmek, Geleceğe bakar gibi bakmayı gözlerine.

Gökyüzünde sanılmış bütün yaşam, Gökyüzüne çivilenmiş ellerimiz.

Adımız halk olduğu günden beri, Bir direnç olmuştur bizde sevinçler.

Ey zamanın yüzüne korku yazanlar, Güldürmeyin beni ağlayamam.

Kapkara bir çığlıktı her umut, Ağlamakla gülmek arasında yaşanan .

Ey yangınlarla boğuşan yüreğim, Dayanabilirsen eğer gel de dayan.

Açmışız yüreğimizin kapılarını, İçimizi döküyoruz masmavi sulara.

Yıldızlar metal metal düşmüş yere, Her yerde sessizlik kaynaşıyor.

Oturup bir halkın yüreğine duvarları korkudan saraylar kurdular.

Soluğumu kesip durma ne olur, Zamanı böyle zamansız vurma.

Bir türlü anlatamadığım, Haykıran bir sessizlikle çatlıyor başım.

Bulutları çarpışa çarpışa yorgun, Bir gökyüzüdür artık gülüşün.

Hangi saz çalabilirdi o sessizliği, Hangi dil varabilirdi söylemeye.

Acılar türkülerde uzanır gider, Özlemler gözlerde süzülür gider.