Yahya Bey

Ak ridâdur eneğün bağlamağ içün meselâ
Senün ol târ-ı kefen gibi ağarmuş sakalun

Cân virürken hançeründen sun bana bir pâre su
Hâlet-i nez' üzere gâyet hoş gelür bîmâra su

Öldüğüm ağlamazın korkum odur kim ölicek
Seni kimler seve ben âşık-ı mahzûn yerine

Cefâya sabr ider ölüp gidince âşık-ı sâdık
Adavet idemez yâra mahabbet itmez ağyâra

Çok çok cefânı çekdüm azırganma cânumı
Mülk-i fenâ müsâfiriyem armağanun al

Cennette dahı gönlüm açılmaya zerrece
Bir gün ölürsem ol meh-i zerrîn külehsiz

Yahyâ ölüp gidince kûyı kilâbı gibi
Var iken âsitânı gayrı mekânda yatmaz

Seni togrulug ile sevdi çün kim ey sehî-kâmet
Ölürse meşhed-i Yahyâda bitmez bir giyâh eğri

Cenâzem önine düş gönderi git bâri bir lahza
Cihânda gerçi cân ardınca cism-i nâtüvan gitmez

Zahmum gibi acır yüreğim şol zaîfe kim
Yahyâ gibi öle gide bir acır olmaya

Işk ile Yahyâ kulun gibi hezâr-ender-hezâr
Ölmege cânlar virür yolında kurbân oldugum

Öldür beni gel bir gün önürdi kerem eyle
Kanumı döküp cânumı al dem kadem eyle

Lâyık degülüz çünki senün mihr ü vefâna
Hîç olmaz ise bâri cefâ vü sitem eyle

Öldür ne denlü zahmet ise eyle ihtiyâr
Ne âhum al efendi benüm ne figânum al

Ölümlüsine cefâsın ziyâde itmek içün
İnâd ider kılıcın yâr-ı bî-vefâ bilemez

Rûhum aslına rücu ide gibi ey Yahyâ
Pîr olup gerdenümi cânib-i hâke saldum

Ey kara günlü seher gibi agardı sakalun
Haberün yok kefenün boynuna takdı ecelün.