Vedat Türkali

Paşa Hazretleri 'dağda bir tek gerilla kalmayıncaya kadar dağları temizleyeceğim' demiş. Aferin. Almış bir görev yerine getirecek tabii. Dağların boş kaldığı dönemlerde sorun çözülmüş mü? Niye çözülememiş? Çünkü sorun dağlarda değil. Sorun, kentte, toplumda, bizim aramızda. Çözülmedikçe, o dağlar yine dolar. Gençler 'spor olsun' diye çıkmıyor dağlara, canları pahasına çıkıyorlar.

Onlar gibi düşünmedin mi, suçlu olacaksın. Hırsıza hırsız, katile katil demeyeceksin. Ya ortak olacaksın ya göz yumacaksın her yaptıklarına. Ölmek kötü değil ki bundan. Bu ne rezil dünya?

Ben Kürt değilim ama Kürt halkımızın neler çektiğini çok iyi biliyorum. Rahat rahat 'Ne mutlu Türküm diyene' diyebilmek için Kürt halkının sorunlarını çözmek zorundayız.

Ne serüvenlerden geçecek bu dünya kim bilir? Pusuda ne acılar bekliyor daha mutluluk düşündeki insanları! Herhal ilerdedir yaşanacak günlerin en güzelleri.

Vatan, millet derken bir bakarsınız eski hırsızlar yine yerlerini almışlar. Bir tür oyun. Tefeci bezirgan, finans kapital ortaklığının indi bindi oyunu.

Dalkavukların, iki yüzlülerin, sahtekarların egemen olduğu böyle bir toplum, bilim, teknoloji, üretim kalitesi açısından geri kalmaya yazgılıdır.

Çocuklar bizim dediğimiz, yüzümüze utanç duymadan bakmaktır. Mal değil, mülk değil istediğimiz. Size namuslu bir dünya bırakmaktır.

Hiçbir partiden değilim. Sizden yanayım ben. Çalışan namuslu fakir fukaradan yanayım, işçilerden yanayım.

En güzel dünya çocuklarla delilerin dünyası! Kural kaygısından arınmadıkça ortada olanı yineler durursun.

Hangi nedenle olursa olsun, insanların birbirlerini öldürmek zorunda oldukları dünyayı sevmiyorum ben.

Biliyorum bir gün karanlıkta kesecekler yolumuzu. Ya siz çocuklar? Nasıl anlatmalı sizlere olup bitecekleri.

Bir gün, İslam'la kandırılmışların yığınsal desteğini alacak asıl sinsi hırsız tayfası başa geçerse şaşmayın!

Bazen öyle diplomalı insanlar görüyorum ki, içimden bu kadar cehalet ancak eğitimle mümkündür.

Çıraydım, tutuşturdun beni, ağulu bir solukta üfleyip söndürdün şimdi de; kara kara tütüyorum.

Olur mu böyle olur mu?  Kardeş kardeşi vurur mu?  Kahrolası diktatörler,  Bu vatan size kalır mı?

Düşündüğünü söylemekten korkmaya başladı mı kişi; Düşünmekten de korkmaya başlar!

Biriyle konuşup bölüşmedin mi, en güzel anılar boynu bükük öksüz çocuklar gibi kalıyor.

Ömrünüz gününüz, yenilmekle, yitirmekle. Yetinmekle Açıkçası kazıklanmakla geçiyor.

Ne acılar bekliyor daha pusuda mutluluk umuduyla yaşayan zavallı insanları.

Doğa saldırır insanlara. İnsanlar birbirine saldırır! Ne zavallı yaratıklarız!

Yetişmiş en iyi gençlerini düşman gören toplumda yaşamak ne ağır işti!

Pısırık, beceriksiz olmayı yeğlerim, yalancı, dalavereci olmaktansa.

Ülkede bu korku duvarını önce aydınım diyenlerin aşması gerek.

Sorun dağlarda değil. Sorun, kentte, toplumda, bizim aramızda.