Levent Kırca

Şan, şöhret ve para benim de başımı döndürdü. Kendime LK (Levent Kırca) plakalı cipler aldım. Üç kere bindim, sattım. Şımarıklık yaptım. Her şeyi alabiliyordum, bu güç beni yanılttı ve yozlaşma getirdi. Özür dilerim.

BEN ÖLÜME DE EĞİLMEM" İnsan tırsmıyor mu? Hayır. Tuhaf bir şekilde bu sefer kabullendim. İlk kanserimde afallamıştım. İnsan olgunlaşıyor, dik durmayı öğreniyor. Gerekirse de ölürüm, onu da saygıyla karşılarım. Ölümden korkmuyorum yani. Bunu da söylemiş olayım. Ben ölüme de eğilmem. Ölmesini de bilirim. Bu önemli bak, adam gibi ölmeyi de bilmek lazım. Bunlar adam olmanın gerekleri.

Asıl ölümden korkanlar çalıp çırpanlar, halkı kandıranlar, Cumhuriyet’e zarar verenlerdir. Türkiye Cumhuriyeti’nde hayatını sanatına adamış bir oyuncu olarak görevimi yaptım, alnım ak, gönlüm rahat. Şu an ölsem gam yemem. Ölmeye hazır olmak da önemlidir. Alkışlar aldım, kalpler kazandım.

1974’te TRT ile girdim hayatınıza. O günden bu yana bayağı bir zamanınızı aldım. 41 yıl... Teşekkür ederim size, anılarınızda bana yer açtığınız için.

Mizah bir silahtır. Dikkatlice kullanmak gerekir. "Gezi Parkı Haziran Olayları"nda, gençlerin elindeki tek silah mizahtı. Ve bunu çok iyi kullandılar.

Ben hayatın hakkını vererek yaşadım. Gözlerimi kapatırken gönlüm rahat olacak. Bu rahatlığı olmayanlar düşünsün. Ben ölümden korkmuyorum.

Bir zamanlar sözün senet olduğu ülkemizde, bugün sözler yerlerde sürünüyor. Kimsenin sözüne güvenilemiyor. Dahası, ortalık döneklerle dolu…

Ölümden korkmadığımı, ölüme karşı dik durduğumu belirtmek isterim. Ölüm de ... Korkmuyorum ama ölmeyeceğim de demiyorum.

‘Söz’ vardır, zengin eder sizi, ‘söz’ vardır hapis yatarsınız… Önemli olan; doğru ‘söz’ü söyleyecek kadar adam olmanız…

65 yaşındayım, ölsem gözüm açık gitmez. Gençler yaşasın, onlara bir şey olmasın. Benim hayatla olan maçım ortada.

Bugün ben ölüyorsam, şunu bilerek ölüyorum: Cumhuriyetime sahip çıktım, hep Atatürkçüydüm, hep de öyle kaldım.

Mizahın yasaklanmasının sebebi de görevini yapıyor olmasıdır. Zaten mizahın tarifi; "Zayıfın, güçlüye karşı silahıdır."

Babam çok küçükken bana "Ne Olursa Olsun Şerefinle Yaşa Oğlum" Derdi...! İşte O Gün Bu Gündür "Atatürkçüyüm"...

Mizah; haziran olaylarında görevini yapmıştır. Baş yarmıştır ama kansız ve diktatörleri komik duruma düşürmüştür.

Hayatta dik durmayı başarmış, hükümetlere kafa tutmuş devrimci bir adam olarak, yine dik duracağım.

İnsan olarak birbirimizi sahiplenmek, birleşebilmek için uzaylıların dünyayı istila etmesi mi gerekir?

Mizahı, hiç küçümsememek gerekir. İnanılmaz bir şekilde görevini yapar, taşı gediğine atar.

Ülkemizde artık söz gümüş, sükût altın değil; ‘sükût’ korkaklık, ‘söz’ kelle pahasına…

Herkes bana dua etsin” gibi lafları sevmiyorum. Yaşanacaksa da yaşarız abi…

Mizahla atılan taş, aslında yaralamaz, öldürür. Mizahı izah etmek zordur.

Türkiye’nin içinde bulunduğu durumu ‘söz’le anlatmak mümkün değil…

Güzellikler paylaştıkça değerlenir, kötülükler çoğaldıkça kanıksanır.

Gözlerimi kapatırken gönlüm rahat olacak duanızı istemiyorum.

Ne mutlu doğru bir söz için kelle verme cesareti gösterenlere…