Ernst Bloch

Sokaktaki insanların çoğu, sanki bambaşka bir şey düşünüyormuş gibi görünürler. O başka şey, genellikle paradır, ya da paraya çevrilebilir olandır.

Ne zaman toprak ağaları, sonra da ücretli köleleri tutmak söz konusu olsa, uyuşturucu tacirleri her zaman zalimlerin yardımına koşarlardı.

İnsanda ve dünyada özgün olan potansiyeldir, beklemektir, hüsrana uğrama korkusuyla yaşamak, başarma umuduyla yaşamaktır.

Kolları çıplak kadınların kiliseye girmesine izin verilmiyor, ancak çıplak Yahudilerin kendi mezarlarını kazmasına izin veriyorlar.

İnsan kendiyle yalnızdır. Başkalarıyla birlikteyken çoğu kişi kendiyle de değildir. Her ikisinden de sıyrılıp, çıkmak gerekir.

Düşünceler kurşun askerler gibidirler, istendiği şekilde dizilebilirler ama onlarla bir imparatorluk ele geçirilemez.

Hayat ne kadar sefil yahut ne kadar da hareketli ve parlak geçmiş olursa olsun, ölüm onu aynı oranda siler.

Korkunun üzerinde yer alan umut, ne ikincisi gibi pasiftir ne de hiçliğe hapsolmuştur.

Düşünmek sınır aşmak demektir. Dinin en iyi tarafı heretikler doğurmasıdır.

Yalnız şimdi idealler değil de para süsler düşleri.