Bâki

Zülfün esîri bâkî-i bîçâre dostum, Bir mübtelâ-yı bend-i kemend-i belâ imiş...

Görmez cihânı gözlerimiz yârı görmese, Mir'ât-ı hüsni var ise âlem-nümâ imiş...

Bir secde ile kıldı ruh-i âftâbı zer, Hak-i cenâb-ı dost aceb kîmyâ imiş...

Zülf-i siyâhı sâye-i perr-i hümâ imiş, İklim-i hüsne ânun içün pâdişâ imiş...

Bezm-i şevkün içre devr eyler felek bir câmdur / Câmda bir cür' adur aşkun şarabından şafak

Tutdı cihânı pertev-i hüsnün güneş gibi Doldı sadâ-yı aşkun ile kâh-ı kün fekân

Dil derdini gamunla dil-efgâr olan bilür Bîmâr hâlini yine bîmâr olan bilür

Nâdân komaz ki merdüm-i dânâ huzûr ede

Mufassal kıssa başlarsın garip efsane söylersin

Mu'ayyen kıssadur sevmek sevilmek mâ-takaddemden

Hûb olan elbette kendin gösterür

Âvâzeyi bu âleme Dâvûd gibi sal, Bâki kalan bu kubbede bir hoş sadâ imiş...