Ahmet Arslan

Benim hayatımın temel kavramı artık mutluluk ve mutsuzluk değil. Ama bu mutsuzluğu çok seviyorum, ah bir mutsuz olsam anlamında değil. Mutluluk ve mutluzluk kavramları benim bulunduğum yerde çok aşağıda olan kavramlar. Bilinç veya bilinçsizlik, aydınlık veya karanlık, genel anlamda doğru veya yanlış.

Tanıdığım bazılarına henüz akıl çağı gelmedi. Eleştiri, şüphe, itiraz, kanıt, argüman, soruşturma gelmedi. Ama çok mutlular. Polinezyalı yerliler de çok mutlu. Benim derdim mutluluk değil. Benim derdim bilinç. Benim derdim bilgi. Bilgi için, bilmek için yaşıyorum.

Türkiye'de bilim ve felsefe konuşmak, yapmak zor. Osmanlı ailesinin hayatından bahsediyorsun, hanedanın kendi elleriyle yazdıklarını okuyorsun, "Osmanlı'ya hakaret etme hocam." diyor, fotoğraf gösteriyorsun inanmıyor.

İnsan aklıyla önce doğayı anlamaya çalışır, sonra kendine döner, kendini anlamaya çalışır. Ben neyim? Ben kimim? Özüm nedir? Ne yapmalıyım Niçin yapmalıyım? bir amacım var mıdır?

Bütün insanlar doğruyu bilmek isterler. İnsan olmanın değerini meydan getiren temel şey akla, zihne, bilme ihtiyacına sahip olması. Uygarlığı da meydana getiren şey bu.

Sokrates hayat derken kastettiği hem kendi hayatı hem genel olarak insanın hayatı. Sorgulanmayan, üzerinde düşünülmeyen bir hayat yaşanmaya değmez.

İnançta birlik olmak, önemli midir? İnsanlar binlerce yıl dünyanın evrenin merkezinde olduğu yönünde aslında yanlış olan bir görüşü paylaştılar da ne oldu?

Felsefe, kendisini akla dayanan nedenlerle, gerekçelerle meşrulaştırmaya çalışan bireysel, eleştirisel, refleksif, bütüncül ve tutarlı bir düşünme faaliyetidir.

Bilgi de bir mutluluktur. Yunan insanı böyle der. Hatta mutsuzluk veren bilgi bile bana mutluluk verir veya mutluluk veren cehalet bile beni mutsuz eder.

Benim çocukluğumdaki mutluluk normal bir insan için mümkün değildir, eğer insan hala mutlu olarak yaşıyorsa o insan normal bir insan değildir.

İyi ne? Kötü ne? Ben haz peşinde mi koşmalıyım? Yoksa benim bir ödevim var mı? Ben bir vicdana sahip miyim?

Tanrı fikrini reddetmeye götüren en önemli olgu, evrende ahlakî anlamda kötünün ve acının varlığı olmuştur.

İnsan bildigi bir şeyi bildiği için araştırmaz. Bilmediği bir şeyi ise neyi araştıracağını bilmediği için araştıramaz.

İnsanlardaki boş inançların kökünü kazıyacak, dinsel katliamları önleyecek olan şey, tanrıtanımazlıktır.

Batı medeniyetinin temelinde olan bilgi, doğa, yasa kavramı da Antik Yunan medeniyetinden geliyor.

Düşünme, başkalarıyla ve yüzyüze değil de kendi kendine ve sessizce gerçekleştirilen bir diyalogdur.

Bilgelik, en basit ifadeyle, insan hayatının anlamı ve değerine ilişkin derin bilgidir.

Zavallı akıl, beni çürütmek için kullandığın kanıtları, yine benden alıyorsun!

Benim dinim sanattır. Bir dine ihtiyacım yok. Modern insanın dini sanattır!

Aristoteles "bir duyuyu kaybedenin bir dünyayı kaybettiği"ni söyler.

Öğrenebilecek felsefe yoktur; ancak felsefe yapmak öğrenilebilir.

Bir şeyi iyi olduğu için arzu etmeyiz; o, arzu ettiğimiz için iyidir.

Hiçbir şeye ihtiyacı olmayan insan ise yalnızca bilge insandır.

Kötü insanlar kötü insanlar olmaktan çok, hasta varlıklardır.