İnsan gövdesine başkalaşarak kendine "ben" der.

Kendin olmak için bir kimliğe ihtiyacın yok; başkası olmak için bir kimliğe ihtiyacın var.

Dünyadaki gerçek yerim kendimin ötesinde bir yer oluvermişti ve bu yer benim içimde olsa bile, yeri tam tamına belirlenemezdi.

Ben benliğimle ortamımın toplamıyım.

Benim özüm insan'dır.

Ama eğer ben ben değilsem yeni bir sorun çıkıyor: acaba kimim?

Ne zaman aynadaki yüze baksam, bilmiyorum hangi yüz bana bakıyor.

Başkalarının zihninde yatan bizim en gerçek ve en derin benliğimizdir.

Her sabah uyandığımda hayata karışmak için özel bir çaba sarf ediyorum. Yüzüme taktığım maske mi gerçek, yoksa altında saklı olan ve benim “ben” demekten çekinmediğim varlık mı? Her şey sahte, gerçekten nasıl güldüğümü bile hatırlamıyorum. Yüzüm, gülüşüm, bakışlarım önceden tasarlanmış, dış dünyadan korunmak için bir kabuk gibi kullanıyorum onları. Sesime bile dayanmam mümkün değil.

Usta bir hipnozcu eski hatıralarınızın hepsini silebilse, aslında sizi öldürmüş olduğunu düşünmezsiniz.

Ben bile yokum vesikalık resimlerimde.

Bu benim rapim, bu benim şiirim, bu benim derinim, bu benim bendim, bu benim eserim, bu benim ta kendim... Ta kendim… Ta kendim… Ta kendim...

Bu âciz benzetmeler de olmasa bakacak aynam olmazdı. Kendimi görebileceğin başka bir yer var mıydı?

Bu ses benim, dinle dinle dinle... Uygunsuzca gidişlerin, yolunu kesen haydut benim. Bildiklerimden eminim, yaptıklarıma kefilim; gidenlerime vedâyım, gelenlerime mîrim.

Ortalık öyle olsun ki, Farklı olduğumdan değil Varolduğumdan fark edileyim.

Kusursuz insanın benliği yoktur.

Geçmişsizseniz, geleceksizsinizdir. Fakat geçmiş sizseniz, gelecek de sizsiniz demektir.

Yoksa her şey ben olmadığım zaman, benim olmadığım yerlerde mi oluyordu?

Bence insanın adı onunla en az ilgili olan yanıdır. Doğar doğmaz, o bilmeden başkaları veriyor. Ama yapışıp kalıyor ona. Onsuz olamıyor...

Ben çok büyüğüm, içimde çokluğu barındırıyorum.