Bazen bana sorarlar: insanlara yapılan bunca acımasızlık varken neden paranın ve zamanının çoğunu hayvanlara karşı merhametli olmayı anlatmak için harcıyorsun, ben de cevaplarım: olayın köküne iniyorum.

Ve gıda denilerek kesilen hayvanları yemeyi arzu etme

Hayvanları kafeste görmeye tahammülüm yok. İnsanlar özgür olmalılardır.

Çok defa sadece düşmanlarımıza acırız.

Zavallı hayvanlar, nasıl da özenle bedenlerini koruyorlar; bizim için sadece bir akşam yemeği, fakat onlar için ise hayatın ta kendisi.

Merhamet ahlakın temelidir.

Hayvanlara karşı duyulan acıma, karakterin iyiliği ile öylesine ilişkilidir ki, hayvanlara kötü muamele eden bir kimsenin iyi bir insan olduğu görülmemiştir.

Ahlakın yegane garantisi evrensel merhamettir.

Hayvanlara karşı acımasız olan, iyi bir insan olamaz.

Emrindekileri bağışlamasını bilmeyenler, bir gün bu insanların affına muhtaç olurlar.

Özgür düşünceli bir insan için hayvanların çektiği acı, insanların çektiği acıdan daha katlanılmazdır. Zira ikincisinde, hiç olmazsa, çekilen acı lanetlenir ve neden olan suçlu ilan edilir. Oysa her gün binlerce hayvan en ufak pişmanlık duymadan, hiç lüzumu yokken katledilir. Birisi bundan söz edecek olsa alay edilir. Ve bu affedilemez bir suçtur.

Aynı nedenlerle hayvanları da aynı şekilde tüketmiyorum kadınlara tecavüz etmiyorum: Başkalarına zulüm uygulamak yanlıştır, savunmasızlığa karşı şiddeti savunulamaz kılmak, başkalarının hakları benim özlemlerimden daha önemlidir.

Bütün hayvanları seviyorum. Bir kediye, köpeğe, tavuğa ya da bir ineğe zarar veremem. Ve başka birisinden onlara benim adıma zarar vermesini isteyemem. Bu yüzden veganım.

Nefret dolu, kinci kimselere kızmamalıyız. Onlar adına üzülmeliyiz. Onlar bize zarar veremezler. Onlar Allah'ın dinine zarar veremezler. Yalnızca kendilerine zarar verirler.

En büyük engellilik duygusal engelliliktir. Görünmeyen engellidirler. 5 özelliği vardır bunların: İnatçılık, negatiflik, bencillik, soğukluk, merhametsizlik...

Düşene gülen acıyandan çok bulunur.

Hakimiyet tahakküm anlamına gelmez. Hayvanlarımız üzerinde sadece güçlü ve her yerde var olan zekamız nedeniyle egemenliği koruyoruz. Biz ahlaken üstün olduğumuz için değil. Kendilerini savunamayanları sömürmek için “haklı” olduğumuz için değil. Beynimizi merhamete ve zulümden uzaklaşmak, soğuk kayıtsızlıktan ziyade empatiyi hissetmek, vicdanımızda hayvanların acısını hissetmek için kullanalım.

Paylaşılan bir dil eksikken, duygular belki de en etkili türler arası iletişim aracıdır. Duygularımızı paylaşabiliriz, duyguların dilini anlayabiliriz ve bu yüzden başka birçok varlıkla derin ve kalıcı sosyal bağlar oluştururuz. Duygular, bağlanan tutkaldır.

Merhamet şefkati besler ve sevecen hayvanlara ve sevecenliklere, merhamete ve insanlara bakmaya bulaşır. Merhamet şemsiyesi, özgürce ve geniş çapta paylaşmak için çok önemlidir.

İnsan acı çeken birine sormaz: Ülken ve dinin nedir? Sadece şöyle denir: Acı çekiyorsun, bu benim için yeterli...