“Ve ben ara sıra gördüm / insanın gördüğüne inandığını”

Ve bazen, gördüm ben, insanın, gördüğünü sandığı o şeyi...

Bu gözün tek kusuru, gerektiğinden fazla görüyor olması.

Sanatını icra eden her sanatçının belli miktarda cazibesi, albenisi vardır. İnsanlar sanatçıları kafalarında kurarlar, onları belli kalıplara sokarlar ister istemez. O sanatçıya ulaştıklarında belki akıllarındaki kişi yok oluverir ve o kişi yepyeni bir kişi olarak doğuverir.

İnsanları tedirgin eden, olan biten değil, olan bitenle ilgili inandıkları.

Açıkça görmek lazım. Her bakan göremez, görmek için bakmak lazım.

Her şeyi birden görmeye kalkarsak hiçbir şey göremeyiz.

Eğer algı kapıları temizlenseydi, her şey insana, olduğu gibi görünürdü; sonsuz.

Bir şeyin öyle olduğuna duyulan sarsılmaz inanç, o şeyi öyle yapar mı?

Bir insan gördükleri kadardır.

Putları oldukları gibi tanımak onların büyüsünü bozmaz.

Hayatın aslında bir masala benzediği doğruymuş.

Sahnelemek, bir şeyin, başka bir şey gibi görünmesini sağlamaktır.

Ha, anlıyorum. İnsanlar, var olması mümkün olmayan şeyleri görmek istemiyorlar.

Gerçekliği duyulara konu olanlardan, algılananlardan ibâret sayarsak, göreliliğe mahkûm olmaktan kurtulamayız.

Nesnelerin aslı öyle değildir, sese ve renge çevirmek, onları anlamak için bizim yaptığımız işlemdir, her canlı öyle yapmak zorunda değil, nesneyi elektromanyetik radyasyona çevirerek "gören" yılan var mesela.

Gerçeği insan hafızasındakiler kadar yaşar, beyninin daha derinindekiler kadar değil.

Beyin gerçeği arama organı değildir, inanma organıdır.

Herşey biz ona nasıl bakarsak bize öyle görünür.

Gerçeklerin önemi yoktur. Önemli olan size nasıl hissettirdiğidir.