Politikanın bir parçası şudur: Vites değiştirmeyi sürdürmek.

Vergileme sanatı, kazı bağırtmadan, ondan mümkün olduğu kadar tüy almaktır.

Vergi teşviki ihtiyacı olana değil, aksine ihtiyacı olmayana sağlanır.

Devlet doğal olarak iktidardakileri zengin ve gösterişli yaşam sürmeye sürükler. İktidarda yaşam olanakları çoğalır, yaşam koşulları değişir. Egemenlerin dağıttıkları ücret ve ödüllere ilişkin giderleri artar. Zamanla gelirler, giderleri karşılayamaz olur.

Vergi oranları çok yüksek olduğunda, toplanan vergi geliri artmaz, azalır.

Gerillanın adını terörist koyduk. Bundan da bir umut bekledik. Sözcükler her zaman, her koşulda değişebilir ve bir gün işe yaramaz olur.(...) Kendi halkıyla savaşan bir ülke olduk.(...) Ey milliyetçi ırkçılarımız, dünyada bir tane dostumuz varsa, o da Irak Kürtleridir.(...) Bir insana, bir halka ne yaparsanız yapın, ama onuruyla oynamayın. Bu benim gençliğimden bu yana dilimde pelesenk ettiğim bir sözümdür. Bizim yöneticiler bunun tersini yaptılar. Halka etmediklerini bırakmadılar. Yüreğim yanıyor bunları söylerken, ben bir yazarıyım çünkü bu halkın.

Devir değişti; insanlar artık komedyenleri ciddiye alıyor, politikacılara gülüyor.

Çağımızda dünyayı değiştirecek enylem insanları, politikacı ve devlet insanları değil, bilim insanlarıdır.

Biz Atina’lılar, politika ile ilgili kararları uygun tartışmalardan sonra alırız; en kötü olan şey, sonuçları tartışılmadan bir politikanın uygulanmasıdır.

Savaşın ve şiddetin sorumluluğunu etçil olduğu varsayılan atalarımıza atmak ne kadar tatmin edici; içinde bulundukları durum için yoksulları ve açları suçlamak ne kadar rahatlatıcıdır. Bunu yapmazsak, herkese insanca bir yaşamı sağlamakta utanılacak derecede başarısız olan ekonomik sistemimizi ya da hükümetimizi suçlamamız gerekecektir. Hükümeti denetiminde tutanlar ve bilimin varlığını sürdürmek için ihtiyaç duyduğu parayı sağlayanlar için çok uygun çözümler.

Kadrolar değişmedikçe, anayasalar, kanunlar, kararnameler ve tüzükler değişşe bile bir mana ifade etmez.

Belki politikacılar bunu farklı kabul ediyorsunuzdur. Politik sınıfımızla konuşun, kesinti ile dolu bir ülke olduğumuzu doğrular.

Hükümet ne kadar çok vergi alırsa, insanların çalışma isteği o kadar azalır. Kazancının yüzde 60 veya daha fazlasını Sam Amca ('devlet')'nın alacağını bilip de çalışmak isteyecek bir madenci ya da fabrika işçisi var mıdır?

Vergi ne kadar azsa, ülke o kadar zengindir.

İki karım var, bu nedenle bana soracak olursanız ideal maaşım 1 milyon 500 bin olmalı. Şaka yapmıyorum.

Bizim amacımız, sadece bir halkın başına gelebilecek en büyük kötülük olarak savaşa karşı çıkmak değil, Türkiye’nin statükosunu muhafaza etmesinin bizi ilgilendirmediğine, Rusya’ya gösteriş yaparcasına barış zamanı muazzam bir maliyete katlanarak bu ülke lehine yapageldiğimiz silah satışının azaltılabileceğine ve bu tasarrufun İngiliz imparatorluğunun vergi mükelleflerine yönlendirilebileceğine işaret etmektir.

Tüm demokrasiler için en zor şeylerden biri konular arasında bir denge yakalamaktır.

Sanayi Çağının simgesi "makineleşme"ydi. Yaklaşan yeni dönemin simgesi ise "gezegen" olacak. Yani yaşayan, kendi kendini yaratan ve yenileyen bir sistem. Yöneticilik anlayışı da bu doğrultuda değişecek.

Dünya artık emek yoğun, malzeme yoğun, enerji yoğun değildir; bilgi yoğun olmaktadır.

Politika, insanları kendilerini ilgilendiren işlerden alıkoyma sanatıdır.