İnsanlarımız yıllardır şunun farkında değiller: Mustafa Kemal Türkiye aşığıdır. Ben de hem Mustafa Kemal hem de Türkiye aşığıyım.

Gerçek sanatçı, Tanrı'nın lütuflarıyla doğan ve kadirşinas halkın alkışlarıyla beslenen nadide bir çiçektir. Gerçek sanatçı kendini topluma adayan kişidir. Sanatçı kendi hayatını yaşayamayan sorumlu insandır. Sanatçı her saniyesi ölçülü ve mesuliyet dolu bir varlıktır. Gerçek sanatçı nice uzun yılların yükünü omuzlarında taşıyan bir ağır işçidir. Sanatçı topluma mutluluk veren ıstırapları neşeye çeviren insandır. Sanatçı her kalpte dolaşan kandır. Bir toplumun kalitesi yetiştirdiği gerçek sanatçılarla ölçülmektedir. Ve de sanatçı çok sabırlı olmalıdır her nimetin bir külfeti vardır çünkü.

Bu ülke insanı kendi mutluluğu için bugüne kadar aslında hiçbir şey yapmamış. Yani, bu ülke ne kadar daha güzel ülke olabilir?

Türkiye, İslam dünyasında başta laikliğiyle tek ve örnekti; bugün de öyledir. Ancak, onu laiklik düşmanlarından kurtarmak gibi bir görev de vardır.

Türkiye karışıyor, bugün çıkıp konuşmazsanız, bir daha asla sesinizi çıkartmayın ve hep suskun kalın.

Ayağımızı yere sağlam basarak, hiç kimseye minnet etmeden hak bildiğimiz yolda yürümek boynumuzun borcudur. Şimdi söylemek değil, yapmak zamanıdır. Hepimiz sorumluyuz. Çünkü bu memleket bizimdir. Hep birlikte sahip çıkmamız gerekir. Türkiye'nin sorunlarına eğilenleri Allah muzaffer kılsın.

Gözüm toplumda, kulağım halkta.

Sanatçı hangi toplumda olursa olsun sorunları bulup çıkarmakla görevli kişidir.

Şair, her şeyden önce yaşadığı toplumun sorunlarına, giderek tüm dünyaya karşı sorumludur.

Sanatçı ya doğuyor ya da doğmuyordu. Tanrı vergisinden söz edilen sanatçı gerçek sanatçıydı ve “toplumuna borçlu” doğuyordu. Toplumuna borçlu olduğunu inkar eden sanatçı başaramadığından içinden yetiştiği toplumu suçluyordu... “Beni anlamıyorlar” Oysaki “O anlatamıyordu.” İşte tüm bunlar dank etti kafamıza ve toplumumuza borcumuzu ödemeye başladık, elimizden geldiğince... Çevre Tiyatrosu bu koşullar altında oluştu.

Sanatçı halkın gözü, ağzı, kulağı. Halkın yanında olduğunuz, dertlerini söylediğiniz zaman sizi seviyorlar. Ayrıca çok güldükleri zaman da unutmuyorlar. Sevgi ve saygımı seyircimden hiç eksik etmedim. İnsan onuruyla katiyetle hiç oynamadım.

Biz Refah Partisi olarak, sadece Türkiye’deki 60 milyon memleket evladının değil, bir buçuk milyar İslam aleminin ve yeryüzündeki 6 milyar insanın hepsinin saadeti bakımından ne kadar büyük bir sorumluluk taşıdığımızı biliyoruz. Kazakistan’daki insan da saadetini Refah Partisi’nin iktidara gelmesinden bekliyor. Cezayir’deki insan da saadetini Refah Partisi’nin iktidara gelmesinde bekliyor.

Ben geldiğimde Türkiye sporda başarıya aç, 20 yıldır olimpiyatta altın madalya bekleyen bir ülkeydi. Üzerime ağır bir yük binmişti. Türk sporunun o dönemde öncüsü ve lokomotifi olduğuma inanıyorum. Bunda şüphesiz merhum Özal'ın da büyük katkısı oldu. İlk kez ödül yönetmeliğini çıkarttı, başarılı sporcuları korumaya aldı.

Sanatçının politika yapması, iyi sanat yapmasıyla mümkündür.

Memleketinizin sizin için ne yapacağını değil, sizin memleket için ne yapacağınızı düşünmenizin zamanıdır.

Eğer memleketin felakete sürüklenmesini istemiyorsak, derhal harekete geçmeliyiz. Yeni Turan? Şüphesiz, Türkiye’yi Türklere teslim etmek lazım. Fakat ne satılmış Türklere ve ne de tampon askelere!

Sanatçılara sorarsanız "Tiyatro talihsiz bir meslektir" derler de bir türlü "Biz bu millete layık olamadık" demezler.

Sanatçı milli olmadan evrenseli aramaya başlarsa, bu uğraşın eserini ortaya koyarsa, bu bütün milleti ilgilendirir. O sanat eseri ile muhatap olan herkesin uğradığı yıkımın sorumlusudur. "Biz böyle bir sorumluluk kabul etmiyoruz" diyebilirsiniz. Zaten sorumluluk duyacak kadar sorumlu olsaydınız, ülkemizde "armut" tüketimi "şiir" tüketimini geçmezdi.

Sanatçı, çağının şahidi değildir, çağına şehadet edendir.

Yurt içinde terk ederek özgürlüğü yurtdışında savunamayız.