Bir senfoni vardı kulağımda çalınan, bitti artık hepsi...

Yaşamda bir an geliyor, tanıdığın insanlar arasında ölüler canlılardan çok oluyor. Ve beyin başka yüz hatlarını, başka ifadeleri kabul etmeye yanaşmıyor: Rastladığı bütün yeni yüzlere eski izlerin damgasını vurup, her birine en uygun maskeyi buluyor.

Hiçbir şeyi kolay kolay unutmam. Benim trajedim de bu.

Biz onları hatırladığımız için değil , onlar bizi unutmadıkları için vardır hatıralar.

Biliyorsun. Herşeyi yok edemem, Anlamıyorsun. Geçmiş silinmiyor.

Katillerimin yüzlerini seçemiyorum; isimlerindense geride harfler kalacak sadece.

Unutmak sana göre bir şey değil.

Nitekim deniz de bağrına atılan taşı unutur ama o taş yine oradadır ve oradan bir daha çıkmaz.

Unutmak zaman ister demiştim, yanılmışım. Zaman değil yürek istiyormuş. O da sende kaldı.

Neyi kaçırmış olursak olalım, hala elimizde anlatılmaz derecede değerli bir geçmişimiz var.

Kadınlar, kendilerine yapılan birçok şeyi affedebilir; ama affetikleri şeyleri hiçbir zaman unutmaz.

Erkekler unutarak yaşar, kadınlarsa anılarıyla.

Yakın geçmiş her zaman felaketlerden artakalmış bir yıkıntı olarak görünür bize.

Bana hatırlama sanatını değil, unutma sanatını öğret; çünkü ben hatırlamak istemediklerimi hatırlıyorum ve unutmak istediklerimi unutamıyorum.

Bu saçmaydı. Sırf dileyerek bir şeyleri unutamazdınız.

Düşler geçmişten gürültülerdir, dünden kim gelse çünkü, gürültü ederek kabullenir bugünü.

Tarih, milletlerin hafızası olduğuna göre, aklın ve mantığın işlemesinde de büyük rolü vardır. Dünü hatırlayamayan bir insan, bugünün manâsını anlayamaz. Yeni doğmuş bir çocuk nasılsa, öyledir. Hâfızasızlık devam ettikçe, çocuklukda devam eder. Milletler de insanlar gibidir.

Unutulan düşünceler nereye gider?

Unutulmuyor deme sakın, unutanlar var.

Acelemiz varmış gibi içinde yaşadığımız şu anın, hemen geçmiş zaman olması için elimizden geleni yapıyoruz. Çünkü şimdiki zamanın, geçmiş zaman olduğunda sonsuzluğun ışığı altında hafızamıza kazınacağını biliyoruz. İşte bu hafıza, tüm bu anıları bizim için saklar ve beklediğimiz o kötü gün geldiğinde sonsuzluğun perdesini aralayarak bizim içsel hasretimizin nesnelliği olmasını sağlar.