İnsan umudu taşıdı, kimisi kırdı umudu. Lâkin kiminin sahip olduğu tek şey oydu, hepsi buydu.

Zâten inancımız olmasa, vâr olmanın anlamı anlamsızlıktan başka bir anlama gelir miydi?

Kimileri Gül dediler, ömür boyu güldüler; Kimileri de Gül dediler, Gül uğruna öldüler.

Umudunuz bitmeden ömrünüz bitmesin!

Kimse bilmez bir ömür sürüklendim. Her sabah yeniden ümitlendim. Bakıp aynaya ne sözler verdim.

Kaybedeceğini bile bile neden mücadele ediyorsun dedi, öleceğini bile bile yaşadığını unutmuştu o ama... Bozmadım.

Bir sevgiyi anlamak, bir yaşam harcamaktır... Harcayacaksın!

Ümit, benim ruhumun zarurî ihtiyaçlarındandır. Bir nebat nasıl gıdasız, havasız ve ziyasız duramazsa, benim ruhum da ümitsiz yaşayamaz.

Doğru şeyler yapmışsanız ölmüş gibi olmuyorsunuz, bunu giderek anlıyorum.

Zehir yudum yudum içilmez. Onu, bir hamlede yutmak lâzımdır

"Zehir yudum yudum içilmez. Onu, bir hamlede yutmak lâzımdır"

Yaşamak izler bırakmaktır.

Cesaretin ölçüsü ölmek değil, yaşamaktır.

Çalışmak hayat, düşünmek ışıktır...

Tek bir günün sırası gelsin diye yaşam boyu bekliyoruz.

Kimi ölüler bize ne kadar yakın. Yaşayanların birçoğu ne kadar da ölü.

İşte ben hep böyle garip mahzun, Bir şey beklermişcesine yaşıyorum…

Soru/n felsefedir: ne yandan bakmaya başlamalı yaşama, tanrıya, düşünceye ya da herhangi bir şeye. Bakılan her şey sahtedir. Göreceli sonucun, aksam yemeğinden sonra pastayla kiraz arasında yapılacak seçimden daha önemli olduğuna inanmıyorum.

Kitapsız bir oda, anlamsız yaşamak gibidir.

Dünyanın acısı olmasaydı, taze yeşil yapraklar üzerindeki güneş ışınlarının anlamı olmazdı.