Büyütülecek beş çocuğu olan bir adam, hayata karşı bir kayıtsız seyirci mevkiinde kalamazdı.

Biliyor musun, ne hatırladım ağabey? Bir gün rahmetli anneciğimle tartışmıştım: Annem bağırıyor, beni dinlemek istemiyordu. Sonunda ona beni anlamayacağını söylemiştim; biz farklı iki kuşağa aittik. Çok gücenmişti, ben de "N'apalım?" demiştim. "Hap acı yutmak gerekiyor." İşte şimdi de sıra bize geldi, bizim varislerimiz de bize siz bizim kuşaktan değilsiniz, acı hapı yutun diyebilirler

Bunlar hepimizin yaşadığı ya da yaşayacağı şeyler. Ölümleri kabullenmek elbette kolay değil, çok kısaca anlatılabilecek bir konu da değil. Ancak hayatın parçası. İnsan her gün bir şeyler öğreniyor ve hayatın öyle garip bir dengesi var ki siz isteseniz de, istemeseniz de devam ediyor. Ve daha çok güçleniyorsunuz. Kırılganlığa gelince; ben zaten kırılganlığın sonradan ortaya çıkan bir şey olduğuna inanmam, belki bazı faktörler sebebiyle artıyordur; ama bence herkes biraz kırılgandır, herkes biraz hassastır.

Herşeyi dengede tutmak iyidir. Herşeyi uyumlu tutmak daha iyidir.

Bir çocuk için önemli olan şey onları sevmeniz, onları korumanız, büyürken ve kim olduklarını ararken onlara yardımcı olmanız. Ve birer ebeveyn olarak, onların bağımsız bireyler haline gelmelerine yardımcı olmak ve dünyada ve yaşamda geniş bir bakış açısına sahip olabilmeleri ve ihtiyaç duyacakları tüm bilgileri onlara sağlamak sizin sorumluluğunuz. Biliyorum ki Nic ile bu konuda kesinlikle aynı düşüncedeyiz.

Hiçbir şey ailemin önüne geçemez, dolayısıyla illa tiyatroculuk yapmak zorunda değilim. Çok sıkışırsam başka bir iş de yaparım. “Tiyatrodan asla vazgeçmem” değil, “Ailemden asla vazgeçmem” derim hep. Evinde huzurunuz yerindeyse zaten işinizi yapabiliyorsunuz.

Bir kimse bir başkasını mutlu kılamaz fakat bir kimse bir başkasını mutsuz kılabilir. Dünya üzerinde mutluluktan çok mutsuzluk olmasının temel sebebi budur.

Dünyada düzeltebileceğiniz, daha iyi yapmayı başarabileceğiniz ilk ve son önemli kimse kendinizsiniz.

Uyanıklık kendini harcamak, uyku kendini onarmak içindir.

İnsan olmak en zorudur.

Evde cebelleşmeyi öğrenenlerin dışarıda başarı şansı yükselmiştir, demek dünya artık sert bir yerdir.

Eğer bir evde uzun etek iki sene sonra kısa etek, dört sene sonra bluz, altı sene sonra şilte, sekiz sene sonra yorgan yüzü olmamışsa, o evin çocuklarında hayata karşı tutumluluk, doğaya ve insana karşı derin bir sorumluluk gelişmesi zordur.

Bütünlüğü sağlayan bilgeliktir.

Üzerimize yüklenmiş otuz bin tane sorumluluk var. Bütün bunlarla boğuşuyorsun haliyle. Bunların üstesinden gelecek olan farkındalık hali, kendini takip etmek, neyi niçin yaptığını çözmek belli bir bilinç yaratıyor zamanla. Bu bilinç de seni daha mutlu kılıyor.

Herşeyin çaresi var. Bir tek ölümün çaresi yok. Hayat bir gün noktalanacak. Hiç ölmeyecekmiş gibi çalışır, yarın ölecekmiş gibi hazırlık yaparsanız hırsınızı da törpülemiş olursunuz, insanları kırmazsınız. Paranın ötesinde değerler olduğunu görün. Kefenin cebi olmadığını unutmamak hırsı törpülemek için çok önemli bir noktadır.

Yaşamın, sonuçta tamamen seçimlerden ibaret olduğunu düşündüm.

Mağdur yok, sadece gönüllüler var.

Yaşlılıktaki mutlululuğumuz veya mutsuzluğumuz, gençlikte yaptığımız işlerin ödülüdür.

Yaşamın gerçek anlamını arayan, bulmaya çalışan bir martıdan daha sorumluluk sahibi biri olabilir mi?

Bir aile kurmak onun gözünde bir devlet kurmak kadar ehemmiyetli bir işti.