Mutluluk başkaları mutsuzken yalnızlıkla olmaz, toplulukla olur. Aç insanlar olduğunu bilirken, lokmalarım rahatlıkla boğazımdan geçmiyor; soğukta titreşenler varken, odamdaki sobamda ısınamıyorum. Bu İsa'ca bir duygu ve duygusallık değildir. Bu bilinçli, akılcı bir davranıştır. Yemeğimi rahat yemek istiyorum, rahat ısınmak, rahat uyumak istiyorum; bu benim hakkım değil mi? İşte ben bu hakkı istiyorum.

Her gerçek insan, herhangi bir insanın yanağına vurulan tokadı kendi yanağında hissetmek zorundadır.

Ne olurdu yani, birdene de insanlık moda olsa!

Değişiklik yapmamız lazım, biz insanlar olarak değişiklik yapmayı düşünme zamanımız geldi. Hadi yemek yiyişimizi değiştirelim, yaşayış şeklimizi değiştirelim ve birbirimize davranış şeklimizi değiştirelim, eski yolun işe yaramadığını göreceksiniz. Hayatta kalmak için yapmamız gerekeni yapmak bize bağlı.

Bir insan acı duyarsa canlıdır. Başkasının acısını duyarsa insandır.

İdeal durum, vatandaşlarının en azına yapılan bir yaralanmanın herkes için yaralanmasıdır.

Doğrudur veya yanlıştır, taraftar olunur veya olunmaz, bir bilim adamı olarak kabul ettiğim metot, görüş ve düşüncelerimden dolayı kime karşı sorumluyum? Yaşadığım çağa ve topluma karşı.

Birileri sancılar içinde iken, hiçbir kimsenin ilgilenmemesine dayanamam. Bu ilkem, yalnızca azınlık insanı için değil bütün insanlar için geçerlidir.

Dünyadaki herkes -hiç şüphe etmeden- yaşamlarında yaptıklarının sonuçlarıyla karşılaşacaklarını anlasaydı. İnan bana, dünya bir gecede değişirdi.

Acımak... Ben insan ruhlarındaki derinliğin ancak, onunla ölçülebileceğine kaniim. Evet, dibi görünmeyen kuyulara atılan taş nasıl çıkardığı sesle onların derinliğini gösterirse başkalarının elemi de bizim yüreklerimize düştüğü zaman çıkardığı sesle bize kendimizi, insanlığımızın derecesini öğretir...

Homo sum: humani nil a me alienum puto.

Vicdan, hareketlerimizin hemcinslerimiz ve dolayısıyla kendimiz üzerinde tesir yapabileceği şuurudur. Vicdan azabı ise hareketlerimizin, muhitimizin kin ve nefretini üzerimize çekebileceğini düşünerek hissettiğimiz korkudur.

Şair, her şeyden önce yaşadığı toplumun sorunlarına, giderek tüm dünyaya karşı sorumludur.

Düşene gülen acıyandan çok bulunur.

İnsanlar tavşan değildir, ilerlemenin ölçüsüdür; işi kendimizin düzenlemesi gerekiyor. Dünya nüfusu tehdit edici bir biçimde artıyor.

Kendi bahtsızlıklarına rağmen, bizlere böylesine iyi davranan bu insanları gördükçe, onların mutluluğu için kesinlikle daha sıkı çalışmamız gerektiğini düşünüyorum. Bu gerçeği kral da görmektedir. Kendi adıma konuşmam gerekirse, taç giydiğim günü (yüz yıl bile yaşasam da) hayatboyu unutmayacağım.

Hakimiyet tahakküm anlamına gelmez. Hayvanlarımız üzerinde sadece güçlü ve her yerde var olan zekamız nedeniyle egemenliği koruyoruz. Biz ahlaken üstün olduğumuz için değil. Kendilerini savunamayanları sömürmek için “haklı” olduğumuz için değil. Beynimizi merhamete ve zulümden uzaklaşmak, soğuk kayıtsızlıktan ziyade empatiyi hissetmek, vicdanımızda hayvanların acısını hissetmek için kullanalım.

Sol, bütün eksikliklerine, bütün yetersizliklerine, üslup sorunlarına rağmen yaşadığımız şu günlerde vicdanını, insanlığını bütünüyle yitirmiş bir ülkenin kalan son vicdanıdır. Bunu görememek, hakkını teslim edememek ise en büyük vicdansızlıktır.

Sadece bizim acil ihtiyaç duyduklarımız için olmayıp eşitlikçi, kararlı ve başkalarının ihtiyaçlarını da göz önünde tutacağımız bir dünya yaratmalıyız. Hepimiz aynı gemideyiz.

Acaba, insanların vicdanlı olmasını beklemek hayalperestlik mi? En temel tutarlılığı beklemek, bu zevk aleminde çocuksu bir rüya mı?