1 mart tezkeresi sadece Türkiye'den, o zaman bir devlet olan Irak'la sınırından Amerikan askerlerini geçirmek üzerineydi. Ancak bu medya ve o zamanki hükümet bütünüyle sanki Türk askerleri de Kuzey Irak'a girecekmiş izlenimini verdi. Reddinde bu nokta önemlidir.

Medyanın gücü yoktur, gücün medyası vardır.

Türkiye’nin anayasaları, darbecidir. Darbeciler, güçlerini anayasadan alırlar. Nitekim darbeci generaller, darbe yaptıklarında yaptıkları konuşmalarda, anayasanın kendilerine verdiği yetkiyi kullanarak, rejimin tehlikeye düşmemesi için darbe yaptıklarını söyleyebildiler sürgit. Nedir bu? Milletin aptal yerine konulmasıdır. Askerî darbeler, medyalar tarafından alkışlanmış ve meşrûlaştırılmıştır. O yüzden medyalar kapıkulu rolü oynamıştır!

Kimileri iktidarımız sallanmakta diyor! Bir koçun da testisleri sallanır, ama düşmez!

Hükümetin başında şaka eden kişi zorbalığa yönelir.

İdeal devrimci komuta, tüm planlama ve uygulamayı etkili bir şekilde yönlendirmelidir. Başka hiçbir rakip güç merkezinin büyümesine izin vermemelidir. Silahlı kuvvetler de dahil olmak üzere sonraki hükümet birimlerini bir araya toplayan ve yönlendiren tek bir komuta birimi olmalıdır.

Hükûmete güç ve para vermek, ergenliğe yeni girmiş bir oğlan çocuğun eline viski ve araba anahtarları vermeye benzer.

”Bak” dedi Genel Yayın Yönetmeni, “Hükümet isterse en sağlam kuruluşları, en sağlam bankaları bile bir günde batırır.” Tam da böyle oldu.

Basit gerçekler, entelektüeller, hükümet temsilcileri ve medya işbirliğiyle 'ayak takımını' uzak tutmak için anlaşılmaz bir dilin gerisinde gizlenmektedir.

Blair'den sonra siyaset medyayı çok etkilemeye başladı. Siyasetçiler, birçok önemli problemi göz ardı edecek yayın yaptırabiliyorlar medyaya. Mesela, bir cinayet ya da bir skandal olsa, o arada bir manipülasyonla hükümet bir kanun tartışması başlatsa medyanın önemli bir kısmı onun peşine takılabilir.

Milletsiz taht, bir parça kadifeyle örtülmüş dört tahta parçasından başka bir şey değildir.

Bu kıza sahip olmak için soyunun müsait olmadığı kendisine söylendiğinde, “evet ama ben kılıcımın oğluyum” diye karşılık verir.

Bir hükümet nüfuzunu kötüye kullanmadığı ve adaleti çıkarlarına hiçbir vakit feda etmediği zaman takdire değerdir.

Ancak halk hükümetten daha güçlüdür ve aşırı durumlarda direnecektir, hükümetlerimiz örgütlü yağma ve baskı sistemlerinden başka bir şey olmayacak veya çok az olacaktır.

Sözde hiçbir hükümete, tamamen gönüllü desteğe bağlı olmadığı sürece, makul bir şekilde güvenilemez veya makul olarak dürüst amaçlara sahip olduğu varsayılamaz.

Tüm hükümetler, dünyanın en kötüleri ve dünyanın en zalimleri, kendilerini gönüllü olarak destekleyen kesim için özgür hükümetlerdir.

Hükümet gerçekte birkaç kişi tarafından kurulur; ve bu birkaç kişi, fiilen böyle bir rıza gösterilmeden, diğerlerinin rızasını kabul eder.

Adalet hükümetin amacıdır ve hükümeti destekleyenler, onun tarafından uygulanacak adalet konusunda anlaşmaya varmalıdırlar.

Halkın tahammülü dışında hiçbir hükümet gücünün sınırını bilemez.

Yardım için hükümetten yüz çeviririz, çünkü yasallaştırılmış gücün insanın kişisel özgürlüğünü istila ettiğini, doğal unsurları ele geçirdiğini ve insan ile doğa yasaları arasına müdahale ettiğini biliyoruz.