Seni bağı iremden mi kaçırmış Melek misin asumandan mı geliş Gittikçe şevketin şanın yücelmiş Bilmem tahtı Süleyman'dan mı geliş Hüsn ile bugün Yusufi devransın Ne incisin ne mercansın ne cansın Korkarım fitneli ahır zamansın Mehdi misin Isfahandan mı geliş Güzel sevmek olmuş Zihni'ye adet Ne bağda ser çektin ey servi kamet Sormak ayıp olmasın a çeşmi afet Mülki lali Bedahşandan mı geliş

Ey Müslümanlar! Bilin ki dünya sevgiliyle güzeldir! Mademki sevgiliden ayrı düştüm, bu dünyayı ne yapayım?!

İzmir bir prensestir.

Germ olmasın inende felek âfitâb ile/ Gâlibdir ana mihr-i ruhun âb u tâb ile

Gülli dîbâ giydin ammâ ki korkarım âzâr ider/ Nazenînim sâye-i hâr-ı gül-i dîbâ seni

Güzel olan sevgili değildir, sevgili olan güzeldir.

Dünyanın bütün aşıkları birbirine benziyor. Tesadüfen vuruluyorlar birbirlerine. Birbirlerini görüyor ve yüzlerinin güzelliğine tutuluyorlar. Deliliğe eş, şiddetli bir sevgiyle aydınlatıyorlar birbirlerini. Hayallerin gerçekliğini doğruluyorlar. Bir an boyunca, yalanı gerçekle değiştiriyorlar.

Ruhu nârındaki hâli buhûru bûyun istersen / Ölüne dahi günlük vermezin der gör o fettânı

Benim güzelliğimin bir kısmı da, çok zengin olmamdır.

Zülf-i siyâhı sâye-i perr-i hümâ imiş, İklim-i hüsne ânun içün pâdişâ imiş...

Tutdı cihânı pertev-i hüsnün güneş gibi Doldı sadâ-yı aşkun ile kâh-ı kün fekân

Tiyatroda nasıl boş sahnede dekorun oyaladığı seyirci, söz başlar başlamaz bütün o teferruatı görmez olursa, ben de öylece insan ıstırabı karşısında tabiat güzelliğine kayıtsızdım, yabancıydım.

Yazdıklarımla Türk düşüncesini altüst ettiğimi kabul ediyorum. Bana yöneltilen her türlü övgü ve bu arada husumetin kaynağında bu altüst edişin bulunduğunu biliyorum.

Yarısı zakkum, yarısı gülüm. Kendimi bulmam için bir rehber gördüm. Yalnız, dilsizdi ve sen onu gâayet hor gördün. Bir öğün için 10 ekmek kendine böldün, ben güldüm.

Her şey seninle güzel, duyduğum bu ses bile.
Yalnız içtiğim su değil, aldığım nefes bile.
Her şey seninle güzel, bu yağmur bu kar bile.
Yüzümdeki gözyaşının izleri, onlar bile.

Benim gördüğüm kadarıyla, kadınlar arasında serbest düşünenler sadece en çirkin olanlarıdır.

Pertev-i nurundan anun âfitâb almış gider

Mahımı gördüm bugün yüzden nikâb almış gider

Klâsik şairimiz vezin ve kafiye kullanıyordu, adına nazım diyordu. Şiir iki kanadıyla uçabilen bir kuş gibiydi; bir kanadı vezin, bir kanadı kafiye... Söyleyeceği sözü vezin ve kafiyeye oturttuğu zaman zaten kendiliğinden güzelleşiyordu. Ama bugünün şairi vezin ve kafiye kullanmadığı için sözü salt "güzel" söylemek zorunda; yani tamamen yüreğini ortaya koyarak bir güzellik yapmak zorunda. Bu bakımdan şiir nazımdan daha zor bir sanattır. Nazım yer yer zenaat olabilir, ama şiir asla zenaat olmaz, o hep sanattır.

Aşk bakmakla güzelleşir, Konuşmakla zenginleşir, Dokunmakla bozulur.