Okuduklarından daha fazla yazan bir kişi ile sohbet etmeyi asla arzu etmem.

Yolculukta, yanımda her zaman birçok kitap bulundurduğumdan, eski ve yeni yazarların en iyilerini okumakla geçirirdim.

İnsanın geçmişte yazdığı kitaplarda iki sürpriz vardır: İnsan onları bir daha yazamaz ve yazmak istemez.

Sonuç olarak genç şairlerin çok okuyup çok yazmalarını, fakat zor beğenip az yayınlamalarını dileyeceğim.

Sanat … Benim kendimi tedavi etme yöntemim sanat . Yalnız yazmak, bestelemek değil, okumak, hep okumak, dünyanın büyük beyinlerine sırtımı yaslamak…

Okudum; okuduğumu yol yol dokudum. Gördüm; gördüğümü lif lif ördüm. Duydum; duyduğumun en güzeline uydum. Sonra, demet demet topladım, yazdım, yazdım...

Kitaplar en mükemmel eğlencedir: reklam yok, pil yok, para gerektirmez. İnsanlar o ölü anlar için neden kitap taşımazlar anlamam.

Yazmasam deli olacaktım.

Yazarken yalnızım.

Kendimizden ne kadar habersiz olduğumuzu, yazdıklarımızı yeniden okurken anlarız.

Yazmak, geleceği görmektir.

İçimden geldiği için yazıyorum! Başkaları gibi normal bir iş yapamadığım için yazıyorum. Benim yazdığım gibi kitaplar yazılsın da okuyayım diye yazıyorum. Hepinize, herkese çok çok kızdığım için yazıyorum. Bir odada bütün gün oturup yazmak çok hoşuma gittiği için yazıyorum. Ben, ötekiler, hepimiz, bizler İstanbul’da, Türkiye’de nasıl bir hayat yaşadık, yaşıyoruz, bütün dünya bilsin diye yazıyorum. Kâğıdın, kalemin, mürekkebin kokusunu sevdiğim için yazıyorum. Edebiyata, roman sanatına her şeyden çok inandığım için yazıyorum. Bir alışkanlık ve tutku olduğu için yazıyorum. Unutulmaktan korktuğum için yazıyorum. Getirdiği ün ve ilgiden hoşlandığım için yazıyorum. Yalnız kalmak için yazıyorum. Hepinize, herkese neden o kadar çok çok kızdığımı belki anlarım diye yazıyorum. Okunmaktan hoşlandığım için yazıyorum. Bir kere başladığım şu romanı, bu yazıyı, şu sayfayı artık bitireyim diye yazıyorum. Herkes benden bunu bekliyor diye yazıyorum. Kütüphanelerin ölümsüzlüğüne ve kitaplarımın raflarda duruşuna çocukça inandığım için yazıyorum.

Benim için yazar olmak demek, içimizde taşıdığımız, en fazla taşıdığımızı biraz bildiğimiz gizli yaralarımızın üzerinde durmak, onları sabırla keşfetmek, tanımak, iyice ortaya çıkarmak ve bu yaraları ve acıları yazımızın ve kimliğimizin bilinçle sahiplendiğimiz bir parçası haline getirmektir.

Yazmak, derinleşmeyi ve kendi kendimizle hesaplaşmayı gerektirir.

Kendimize özgü olanı bulmak için önce başkalarını okumalıyız.

Bizi yazmaya iten şey, genellikle kendi içimizdeki eksikliktir.

Yazar olmak, içe kapanmak demektir.

Biz birbirimizin kitaplarını satır satır okur, konular hakkında tartışmalar yapar, çok dikkatli ve titiz bir şekilde incelerdik. Bugünkü edebiyatçıların birbirinden habersiz olduğunu düşünüyorum. Kimse ötekini okumuyor, fikirleri yok. Fakat bugünkü edebiyat ortamının bu kültür birikiminin azlığına rağmen yine de umutsuz değilim. Ben hiç umutsuz bir insan olmadım.

Okumak ve yazmak; vicdani sorumluluğun yüklendiği, duyarlı insanların girişimidir.

Okuyarak olduğu kadar yazarak da öğrenin.