Godzilla en başarılı dinozor filmlerinden biriydi çünkü sizi o gerçekten oluyormuş gibi inandırabiliyordu.

Sinemalarınız iş yapmazsa size rol vermeyi hemen bırakırlar.

Zeki Müren'le ve Avare filmiyle büyüdük.

Bu dönemde çıksaydım Erol Evgin olamazdım.

Kamera ve malzemeler çok kısıtlıydı. Uzun bir filmi zaman zaman tek kamerayla çekiyorduk. Tek kamera ile bütün planları çekiyorduk. Şimdi her şey çok iyi. Elektronik ortamlarda kayıtlar yapılıyor. Çekim bile direkt bilgisayara aktarılıyor. Bizde nerede bu şans... Film negatifle çekiliyor, negatif filme gönderiliyor. Montajı yapılıyor sonra pozitife basılıyor. 3-4 ay böyle geçiyordu. Şimdi anında film hazırlanıyor. Yeşilçam'ın imkanları kısıtlıydı.

Karpuz kabuğundan gemi değil, Titanik bile yaparsın. Para meselesi değil, yürek meselesi!

Gülün bakalım. Keloğlan'ın başında bir tek tel dahi saçı yoktur. Dul bir anası vardır, yıkık, viran bir kulübesi vardır, ama padişahın kızına aşık olur. Ama Keloğlan, sonunda padişahın kızını alır. (6. Ankara Uluslararası Film Festivali'nde seyircilerin Ahmet Uluçay'a gülmesine üzerine)

Adam gibi bir ülkede yaşamış olsaydım, şimdiye kadar her biri uluslararası sayısız ödül sahibi beş filmim olacaktı. Tam beş film. En az beş film. Oysa hırsızlığın servet, namussuzluğun ödül, başarının ceza olduğu bir garip ülke burası. İki eliyle önündekini doğrultamayanların yönettiği bir ülke. Ağzımı bozmadan kalkıp senaryomu bitirmeliyim.

Eylülist Rejim, en büyük ve en kolay başarısını sanat ve edebiyat alanında kazandı. Çok kısa bir zamanda ve gerekli fiyatın binde birini bile ödemeden, Türk sanatının sorunsalını, biçemini, biçimini, baş aktör ve aktrislerini değiştirmede .ok büyük başarı elde etti.

Sanırım, bu breakdance olaylarını ilk önce Jackie Chan yapmış. Ben filmlerini izliyorum da, yani bu breakdance hareketlerinin hepsi Kung Fu'da var.

Başarı, yalan söylemek zorunda kalmadan yaşayabilmektir.

5 sene önce hoşlandığım bir kız ile aynı ortamda bulunmak için gitara yazıldım. O sıralar aklımda hiç şarkı söylemek yoktu. Ailemi zorla ikna edip yazıldım. Heyecanla kursa gittim bir baktım, kız mezun olmuş. Meğer kızın sosyal medyadan 9 ayki gönderilerine bakıyormuşum, haberim yokmuş. 1 ay içinde gitar çaldım ve şarkı söylemeye başladım. Bizim yıl sonu gösterilerimiz oluyordu, onlara katıldım ve herkes sesimi beğendi. Konserler vermeye devam ettim, sosyal medyada paylaşımlar yaptım. Büyük bir kitle yakaladım ve artık başkalarının şarkılarını söylemek yerine, insanlar benim şarkılarımı söylesin dedim. "Gece Gölgenin Ardından Bak" şarkısını çıkarttım ve çok güzel de gidiyor şu an.

Bazı ünlüler beni hâlâ kabul etmiyorlar. "Gece Gölgenin Rahatına Bak" ilk çıktığı zaman radyolar çalmadı, tarzımı algılayamadılar, yaşımdan dolayı kıskandılar, yerden yere vurdular ve benim bu piyasada barınmamı istemediler. Halk her yerde dinleyince radyolar da mecburen çalmaya başladı. Ben bazı şeyleri başarmışım, kabul görmek isterim, saygı duyulmasını isterim.

Fikren BİRBİRİNE BAĞLI OLMAYAN insanlardan büyük ve sürekli, verimli, normalin üstünde iyi işler beklenemez.

Yapamayanların, yalnızca vaaz edenlerin yerine YAPABİLENLER gelecek!

Bu kadar kısa bir süre için aşırı iyi bir yere geldim. Devlerle aynı listelerdeyim, aynı sahnelerdeyim. Ama hayallerim açısından daha yeni başlıyor her şey. Efsane olmadan ölmeyeceğim.

Benim daha kırk fırın ekmek yemem, deliler gibi çalışmam lazım. Olmak istediğim yerden çok uzağım hâlâ. Adımı Türk popuna kazımadan bana rahat yok.

Seni görmezden gelecekler, başarmak için inatla, çok çalışmalısın.

Kendi ellerimizle yonttuklarımız sadece para değildir. Kimimiz kendi ellerimizle yonttuğumuz başarıya tapar. Öyle ki o noktaya dişimizle tırnağımızla kazıyarak yontarak gelmişizdir, bu nedenle de tapınılmaya layıktır. Kimimiz kendi ellerimizle yonttuğumuz bahçelere, saraylara, köşklere tapar. Öyle ki onlar ne kadar güçlü olduğumuzun göstergesidirler ve yıkılmayacak bir mülkün abideleri olarak bize korkulardan emin, güven dolu bir gelecek vadederler. Onlara baktıkça içimiz huzurla dolar, ruhumuz secdelere kapanır. Şehrin tapınakları olan alışveriş merkezlerine , mabede gider gibi huşu içinde gideriz. Alışverişte aldıklarımızı, eşyada ruh gören ilkel dinler gibi sever okşarız. Bir tür modern animizdir bizimkisi. Dünya malını çok sever eşyaya tapınırız, haz alırız. Haz aldıkça da onun kölesi oluruz. Esaret bile değildir bizimkisi, çünkü esaret bedelli olur, asıl kölelik ruhtadır.

Bir gün bir alışveriş merkezinden kovulmuştum, ancak o günden beri kaç yuvaya davet edildiğimi tahmin edemezsiniz. Sizce hangisi daha önemli?