Güç ancak ölüleri korur.

Şiirden önce aşk vardı, şiirden sonra ölüm var.

Ne de olsa hepimiz ölümden sonraki pişmanlığın bir anlamı olmadığını biliyoruz.

Herkes ölür ama herkes gerçekten yaşamaz.

Herkes dedi, merak içinde, Ölümden sonra hayat var mı diye, Boşuna düşünürler, Sanki hayat varmış gibi ölümden önce.

Asıl trajedi insanın ölümü değil, "diye düşündü." Nasıl yaşadığı.

Tesadüf eseri geldik dünyaya, bu sırrı çözebilmek büyük mesele. Gözle görmek hüner değildir, kalple görebilmek asıl mesele. Kulaklarla duymak mühim değildir, ruhen duyabilmek büyük mesele. Ölümden öteye başka yol var mı? Onu bilebilmek asıl mesele.

Ölümden önce hayat var mı?

Yaşadığım hayatın hayat olmadığını, öleceğimi öğrendiğim gün anladım.

Ölüm yaşarken bir şey yapmamış olanlar için bir sondur, ama şehit içinse sonsuzluğa giden yolda atılan ilk adımdır.

Hayat bir işinize yaramadıysa, boşu boşuna geçtiyse, onu yitirmekten ne korkuyorsunuz? Daha yaşayıp da ne yapacaksınız?

Faydasız bir hayat erken bir ölümdür.

Hayatın bütün esrarını çözdüğün vakit ölümü arzularsın. Çünkü o da hayatın sırlarından biridir.

Dünya bir tezgahtır. Tezgahın hangi tarafında hayat olduğuysa ancak ölünce anlaşılır.

Faydasız bir hayat erken bir ölümdür.

Kuş ölür, sen uçuşu hatırla.

Keder ve kahkaha ile biraz zaman, Ve sonra gün kapanacak; Gölgeler toplanır. Kimse bilmezse ne olur.

Gerçek mutluluk iyi yaşamak değil, yaşamayı iyi bitirmektir.

Doğarsın, hayatının bazı kısımlarını inşa etme özgürlüğün vardır. Ama ölümde seçme özgürlüğü yok. Yapılacak tek şey, yaşayacağın zamana mümkün olduğunca mana yükleyebilmek.

Bakacağım tek yön önüm, doğru rotayı izler gözüm. Rüzgâra emânet sözüm, hasretlerle yandı gönlüm. Yalnızlığım kalbime zulüm, korkutmakta her an ölüm. Ben bir pembe diziyim, her günüm bir bölüm.