Onlar beni öldürecekler. Siz veya bir başkasının ne çeşit bir kanıtla beraber geleceğinizin bir önemi yok. Beni işlemediğim bir ölümden sorumlu tutarak öldürecekler.

Son gününü görmeden, hiç kimseye mutluluğa ermiş demeyin.

Ancak inancı tanımlamanızı yani ölümden sonraki hayata olan inancınızı kabule etmiyorum.

Bu dünyada pek de iyi bir iş başaramadığı ortada olan bir Tanrı'nın öbür dünyasına neden güvenmemiz gerektiğini anlayamıyorum.

Ona tapanlar dahi, hakkında bir fikir sahibi olmanın imkansız olduğunu kabul ederler.

Bir şeye anlam veremiyor olmak, tanrının kanıtı değildir. Anlayış eksikliğinin kanıtıdır.

İnsanlar ölümden korkar, tıpkı çocukların karanlığa gitmekten korktukları gibi.

İnsanlar öldüklerinde onları bekleyen şey, ne aradıklarına benzer ne de hayal ettiklerine.

İnsanların öldüğünde nereye gittikleri hakkında konuştuğumuzu biliyorsunuz. Sadece bir yerlere gittiğine inanıyorum.

Size bildiğini söyleyenler, öldüğünüzde ne olacağını biliyorum diyenler. Size garanti veriyorum bir şey bilmiyorlar. Nasıl bu kadar eminim? Çünkü bilmiyorum.

Bir Tanrı olsaydı, insanlara kendini kanıtlardı. Şimdiye dek -milyonlarca yıldır- ispatlamış olması gerekirdi. Böyle bir Tanrı ortaya çıkmış değil! Bu Tanrı’yı da bir gören yok!..

Uğur Mumcu katledildiği gün, Villa'da çalışıyordum, 24 Ocak 1993, Temren haber verdi, hiç beklemiyorduk ve artık acele etmem gerektiğini düşündüm. Arkasından Eşref Paşa'nın, Şubat 1993 ve hemen sonra da Turgut Bey'in, Nisan 1993, ölümlerini idrak ettik. Zamanımın azaldığını hissettim.

Türk aydını on yıllarla ölür, dergilerle doğar.

Tekelci devletin hukuk yapısı, “suç oluşmadan önlemeliyiz” paranoyasıyla şekillendiriliyor. Bu yüzden Türkiye’de en kolay iş tutuklamadır. Tutuklayanın hiçbir sorumluluğu olmaz, yoktur. Suçsuz olduğunuzu sorgu yargıçlığında anlatmanız bile mümkün olmaz; tutuklama “suçla” değil “emare” ile ilgilidir. Tutuklayanın suçun kanıtlarına değil işaretine bakar; tutuklamanın bir önlem olduğunu, itirazın mümkün bulunduğunu, suçsuz olduğunuzu mahkemede anlatabileceğinizi söyler ve tutuklar. Bir de sağcı bir hukuk öğretim üyesi pek yakında bir istatistik açıkladı: Türkiye’de tutuklamaların yüzde doksan beşinden fazlası beraatla sonuçlanıyor.(2005)

İntihar, eylemsiz ölümdür.

Ölüm, son derece teoriktir.

Herkes Soljenitsin'in bir büyük yazar olduğuna inanıyordu ve Nobel ödülü almış olmasını kanıt sayıyordu ve ben, yazmasını bilmediğini yazdım. Çok kızdılar; ancak şimdi bütün dünya yazmayı bilmediğini yazıyor.

Ethem, bütün komutanlarını ve askerlerini, kurtuluş'a katılmaya ikna etmeye çalışmış ve mücadeleye bir tek kurşun sıkmamıştır. Elenler'e teslim olduktan sonra Ethem'in mücadeleye hiçbir zararı olmamıştır. Ethem'in hain olduğunu kanıtlayan bir tek işaret bulunmamaktadır.

Diri Olan Ben’im. Ölmüştüm, ama işte sonsuzluklar boyunca diriyim. Ölümün ve ölüler diyarının anahtarları bendedir. Bunun için gördüklerini, şimdi olanları ve bundan sonra olacakları yaz.

"Her nefis ölümü tadacaktır." ayeti bankalara ve makam koltuklarına yazılmalı. Tabutlara, mezarlıklara değil.