Hepimiz başkalarını kendi yüreğimizde taşıdığımız biçimde görürüz.

Bir tek düşmanı olan, her yerde onunla karşılaşır.

Önemli olan görünen şey değildir, insanla ilintili bir şeyin iyice görülmesidir, hem ne olursa olsun.

İnsan mutluluğu göremiyor. Kendimizi daima olduğumuzdan daha bedbaht sanıyoruz.

Dünyada anlamsız hiçbir şey yok. Hepsi senin onlara bakış biçimine bağlı.

Her şey bir şeye nasıl baktığınıza bağlı.

Her şey sözcüklere vermek istediğin anlama göre değişir.

Önemli olan baktığın şey değil, baktığın şeyin sende neler uyandırdığı.

İnsanları tedirgin eden, olan biten değil, olan bitenle ilgili inandıkları.

Açıkça görmek lazım. Her bakan göremez, görmek için bakmak lazım.

Budala ile bilgenin gördüğü ağaç aynı değildir.

Bir insan gördükleri kadardır.

Bizi mutlu ya da mutsuz kılan; olaylar değil, onları algılama biçimimizdir.

Kötülük onu yalnızca öyle yorumlayanın gözünde kötüdür.

Nasıl ışık retinaya düşünce bir dizi değişiklik sonunda mucize bir görüntü ortaya çıkarsa, duyu ruha girince de aynısı olur; diyelim açlık ve beraberinde görülen şiddet bir evrilmeden sonra insanlığa karşı intikamcı bir ruh yaratır.

Korku içinde olana, her şey hışırdar.

Herşey biz ona nasıl bakarsak bize öyle görünür.

Gerçeklerin önemi yoktur. Önemli olan size nasıl hissettirdiğidir.

Her insan kendi görüş sahasının sınırlarını dünyanın sınırları olarak kabul eder.

Büyük acılar daha önemsizlerinin hissedilmesini engeller ve tersine, büyük acıların yokluğunda en küçük dertler ve sıkıntılar bile bize büyük acı verir.