Türkiye'de sistem her devirde kapitalizm. Bundan şikayetçi bir halk da yok, bunu değiştirmeye gücü yetecek parti de yok. Bunu eleştirecek bir entelektüel de yok, işe buradan başlamak gerektiğini düşünen bile yok. Herkes paraya fit oldu.

Nereden geldiğini bilmezsen, bulunduğun yerden hep şikayetçi olursun.

Şikayetçi bir dil, nankör bir zihin yapısını ortaya çıkarır.

Doğaya dönüp hayvanlarla birlikte yaşayabileceğimi sanıyorum. Onlar hallerinden hiç şikayet etmiyorlar. Hepsi hayatından memnun.

Kesinliğe karşı şüphe psikoza karşı nevroz gibidir. Nevrozlunun şahıslara ilişkin şüphe ve korkuları vardır, psikozlunun ise şahıslara ilişkin kanaatleri vardır. Kısaca nevrozlunun sorunları, psikozlununsa çözümleri vardır.

Algı ile hafıza arasında bir yol vardır, bu yol sinirsel döngülerdeki zayıflık ya da taşınacak malzemedeki büyüklük nedeniyle tamamlanamazsa algılananlar yan yola saparak bilinçaltına düşer, dolu bilinçaltı bu nedenle kötü yol demektir; bu yolda algının çok hızlı ya da çok yavaş iletilmesi bildiğimiz bütün nevroz çeşitlerine bir temel verir.

Cinsel baskı uygulamak amacıyla "düşünme yetilerinin" zorla ket vurulmasından kaynaklanır.

Hücrem günlerden beri buz gibi... Dışarıda kış havası var. Diğer tutukluların hücreleri ise aşırı derecede ısıtılıyor. Cumartesi öğlen soğuk yemek verdiler, çay bile ılıktı. Çay o kadar ilâçlıydı ki içemedim. Doktora başka çay getirilmesini söyledim ama getirmediler. Dün gece yine soğuk yemek verdiler. Diğerlerine sıcak kahve verdikleri halde bana çay bile vermediler. Yirmi dört saat yiyecek hiçbir şey vermediler.

Birçok kişi şikayet ediyor ama kimse isyan etmiyor.

Şikâyet etmeye bir son vermeye karar verdiğinizde hayatın ne kadar daha kolay ve zevkli olduğunu göreceksiniz.

Bizim toplum söyleniyor ama söylemiyor.

Kötü bir hastalığım var, kan beynime gitmiyor. Her gün ağrıyor.

Eğer biz gerçekten "Elhamdulillah" kelimesinin şuurunda olan insanlar olsaydık, şikayet etmek için bir neden, enerji ya da vakit bulamazdık.

Zenginliği görmedik ki yoksulluktan şikayet edelim.

Herkes, ölmek zorunda olmamız ne fena, deyip duruyor. Yaşamak zorunda kalmış insanların ağzından çıktığı düşünülürse, ne tuhaf bir şikayet.

İnsanın, kendi sızlanmalarına kesin bir son verecek cesareti olmadığı sürece, kendini her gün biraz daha iyi tanımaya katlanması gerek.

İnsanoğlu lisanı, şikâyet etme dürtüsünü tatmin etmek için icat etti.

Karanlığa söveceğine, bir mum yak.

Kendimize nevrotik bir saplantı kaybederek, büyüme özgürlüğü kazanıyoruz, kendimizi diğer insanlara karşı sevgi ve bakımdan kurtarıyoruz.

Çoğu nevrotik bozukluk, en çılgın kontrol girişimlerine bile direniyor. Bilinçli çabalar depresyon, işte derinden gömülmüş zorluklar ve sürekli emmek için işe yaramaz.