Hayatta yapmamız gereken tek bir şey var, o da ölmek.

Yaşam tehlikelidir, yaşayan ölür.

Hasta olduğun için değil, yaşadığın için öleceksin…

Ölümün, yaşamı dışarı çıkaracak bin kapısı vardır.

Ecel arkadaş ecel. Eceli biliyor musun? Ecel geldi cihane, başağrısı bahane demişler.

Kurşuna dizilenlerin yığıldıklarını, diz üstü çöktüklerini fark ettin mi? İplere rağmen gevşediklerinden, olan olduktan sonra bayılıyormuşçasına bükülürler. Benim gibi yaparlar. Ölümlerine tapınırlar.

Dönüşüm yok madem. Madem bir adım ötesi ölüm ve madem bu benim yeni rolüm. Ben de adam gibi ölürüm.

Ölüm , hep birinin üstüne çökmeye hazır , çevrede dolaşıp duruyor.

Açmamak olmaz ölüm kapıyı çalınca.

Doğumun da ölümün de çaresi yoktur.

Hayat bir zar oyununa benzer. Yaşarken kaç kez düşeş (altı altı) atarsak atalım, son atacağımız zar daima hepyek (bir bir) olacaktır. Şunu da unutma, ölüm asla hepyek atmaz.

Ölüm, canlıların yanlarında taşıdığı şeydir.

Kaç tabut gömülecek yeraltına ve kaç kişi gidecek habersiz uzaklara? Kaç yalan yıkacak güvenleri? Kaç satır yazılacak kader kitabına ve kaç dua edeceksin tanrına, kaç damla gözyaşı dökeceksin?

Ölüm eski bir olaydır, ama her insana yeni görünür.

Yalnız Allah'tan korkarım, Allah'ın dediği olur. Bu büyük alemi yaratan ve de yöneten yüce kudret, alnımıza bir yazı yazıyor diyorum ben doğarken. Doğuyor, yaşıyoruz. Ama pembe… Ama gri… Ama siyah olaylarla geçiyor bir ömür ve sonra da çaresi yok ölüyoruz. Evet. Ben bazen ölümü de özlüyorum. "Ölüm özlenir mi?" diyeceksiniz. O beni özlemeden ben yakınlık kurarım. Yeter ki Tanrı onun bile hayırlısını versin. Gecinden versin. Başkalarına çektirmeden, gına getirmeden, başka kimseleri rahatsız etmeden… Ne demiş atalarımız? "İki gün yatak, üçüncü gün toprak..."

Tanrı'ya inanırım. Bir yüce varlığın, böyle bir âlemi meydana getirdiğine inanırım. Ve de, insanların daha doğarken, kaderlerinin yazıldığına inanırım. Ömür çizgisinin, ana karnındayken kesildiğine inanırım.

Olmak ya da olmamak, işte bütün mesele bu. Katlanmak mı iyi zalim kaderin oklarına, yumruklarına, yoksa çılgın denizlere karşı gelip bir son vermek mi? Ölmek uyumak hepsi bu kadar, yalnızca uyumakla bitebilir bütün acıları yüreğin ve çektiği bütün kahırları bedenin...

Korku kimseyi ölümden kurtarmaz.

Mamafih artık ölüm karşısında da şapka çıkartmaya yatkın hissetmiyorum kendimi. Odadan konuşarak çıkmak hoşuma gidiyor, dudaklarımda yarım bırakılmış rastgele bir cümleyle.

Herkes ne zaman ölür; elbet gülünün solduğu akşam!