Benim özüm insan'dır.

Kolum yukarı kalkar olgusunu kolumu yukarı kaldırırım olgusundan çıkarırsak geriye ne kalır? İnsan kalır.

Kendi bahçesinde dal olamayanın biri, girmiş bahçeme ağaçlık taslıyor.

Kusursuz insan zihnini ayna olarak kullanır.

Yoksa her şey ben olmadığım zaman, benim olmadığım yerlerde mi oluyordu?

Bence insanın adı onunla en az ilgili olan yanıdır. Doğar doğmaz, o bilmeden başkaları veriyor. Ama yapışıp kalıyor ona. Onsuz olamıyor...

Ara sıra tökezleyip sözünden geri dönmeden verdiği doğru karara bağlı kalabilen kusursuz bir insan var mıdır?

Verdiği kararda aksamadan durabilen kusursuz bir insan var mıdır ki?

İnsanın dünyası anlamlar evrenidir. Bu dünya, belirsizliklere, çelişkilere, çılgınlıklara veya şaşkınlıklara katlanabilir, fakat anlamsızlığa asla.

Kainat senin içinde. Sen de kainatın içindesin.

Cehennem, insanın kendi ciğeri

her şey benim kalbimdir diyorum her şey kalbimdir diyorum işte o zaman ölüme eşitliyorum aklığını.

Aslında insanlar da Tanrı'nın reklamı değiller mi?

İnsan, varoluşu bir ödüller ve cezalar sistemi gibi görecek kadar yüzeysel olsa bile, zaferlerimizin karşılığını da yenilgilerimizin karşılığı gibi pahalıya ödediğimizi er geç anlar.

Şimdi olmazsa sen olmazsın, ama sen olmazsan şimdi de olmaz, o zaman sen zaman mısın?

Kafanda resmini çekemezsen, insanı soluk gibi içine çekmek zorunda kalırsın.

İnsan gövdesine başkalaşarak kendine "ben" der.

İnsanlar artık ve ancak içlerinde kendileri olmadığında güzeller.

Herkes her şeye katılır, kimyada gözlemciler bile moleküllere katılırken insan birbirine bulaşmadan ne kadar durabilir.

Dünyada başka insanlar olduğu için bir insan sonsuz olur.