Hayatın aslında bir masala benzediği doğruymuş.

Dünya hakkında zihninizde ne taşıyorsanız, dünyada da onu görürsünüz. Hayat hakkında zihninizde ne taşıyorsanız hayatta da onu görürsünüz.

Hiçbir şey yaşanmadan gerçek olmaz.

Her şey güllük gülistanlık olacak olsaydı gerçekten imtihan olmazdı. Gelişigüzel doğar, büyür, ölürdük.

Sanatını icra eden her sanatçının belli miktarda cazibesi, albenisi vardır. İnsanlar sanatçıları kafalarında kurarlar, onları belli kalıplara sokarlar ister istemez. O sanatçıya ulaştıklarında belki akıllarındaki kişi yok oluverir ve o kişi yepyeni bir kişi olarak doğuverir.

Hayat öyle bir biçimde olmalıydı ki, her anı anlamlı olsun!

İnsanları tedirgin eden, olan biten değil, olan bitenle ilgili inandıklarıdır.

İnsanları tedirgin eden, olan biten değil, olan bitenle ilgili inandıkları.

Şiirdeki aşkla hayattaki aşk ne kadar birbirine benzemiyormuş.

Eğer algı kapıları temizlenseydi, her şey insana, olduğu gibi görünürdü; sonsuz.

Bir şeyin öyle olduğuna duyulan sarsılmaz inanç, o şeyi öyle yapar mı?

Bir insan gördükleri kadardır.

“Ve ben ara sıra gördüm / insanın gördüğüne inandığını”

Putları oldukları gibi tanımak onların büyüsünü bozmaz.

Hayat ne kadar da korkunçtu.

Kurgu bir örümcek ağına benzer, belki çok hafifçe bağlanmıştır birbirine ama yine de her bir köşesinden hayata bağlıdır.

Eğer birisi gerçekten yaşamak isterse çalışmak ve cesaret etmesi gerek.

Herkes ölür ama herkes gerçekten yaşamaz.

Sahnelemek, bir şeyin, başka bir şey gibi görünmesini sağlamaktır.

Acı hiçbir zaman ıskalamaz.