Kaybedecek bir şeyi olmayan insandan korkulur.

Kaybetmekten en çok korkanlar, zaten kaybetmiş olanlardır.

İnsan! Bu dünyada korkulacak tek hayvan!

Yaşıyor, yani savaşıyor olmak her ne kadar insanın ilk, tek ve âsli çabası olarak kalsa da insanlar kendilerini ister istemez buldukları bu çatışmanın kendilerince doğrulanır bir mahiyet kazanmasını arzu ederler. Zaten yapmak zorunda oldukları işi, itile kakıla değil, gönüllüce yapmak isterler. O yüzden yürüdükleri, ama rotası belli olmayan yolda karşılaştıkları her işaret, her bellilik onlara güven verir. Doğru yolda gittikleri telaşına kendilerini o kadar şiddetle kaptırmışlardır ki kuşatıldıkları anlam çemberinden işlerine gelen her adlandırmayı, her tanımı üzerinde fazla düşünmeksizin benimseyiverirler. Çünkü savaş sürmektedir ve ellerine geçirdikleri her silâhı veya kalkanı kullanmada biraz tereddüt gösterecek olurlarsa öldürücü bir darbe yemekten korkarlar.

Lüksü dengeleyen keskin bir kaşıtlık olarak sokaklarda açlık, korku ve tehlike kol geziyor.

Hayat ne kadar da korkunçtu.

Biliyorum bir gün karanlıkta kesecekler yolumuzu. Ya siz çocuklar? Nasıl anlatmalı sizlere olup bitecekleri.

Eğer insanlar korku ve ölümden kurtulmak için illaki cennet değneğini kullanacak denli zayıfsa belki de ihtiyaçları olan, korku ve ölümdür.

Kuvvetliler tehlike olduğunda, zayıflarsa olacak diye algılar.

Irkçılığı başlatan ötekinin yakınlığı tehlikesidir.

Basit insanlar, sahip olduklarının kıymetini, elden çıkmadan bilmezler.

Bozulduğu zaman, insandan daha korkunç bir yaratık yoktur.

İnsan, işine, işsiz kalıncaya kadar küfreder.

Korkularımız tehlikelerimizden daha fazladır, ve gerçekte olduğundan daha çok hayal gücümüzün içinde acı çekeriz.

İncecik ip üzerine koca ayaklar bindi, nefsim içine sindi. Kirpiklerim titremekte korkularımdan; düşersem yanarım. O kadar içime sindim ki, vinç getirsen kalkmaz başım, gömün burada canlı nâşım. İç çekmekten, düşünmekten ağardı saçım; düşersem yanarım.

Kedi âciz kalınca pençesiyle kaplanın gözünü çıkarır. Yılan da başını taşla ezeceğinden korkarak çobanın ayağını sokar.

İnsanlar nedense daha ziyade ne bulacaklarını tahmin ettikleri şeyleri araştırmayı tercih ediyorlar. Dibinde bir ejderhanın yaşadığı bilinen bir kuyuya inecek bir kahraman bulmak, muhakkak ki, dibinde ne olduğu hiç bilinmeyen bir kuyuya inmek cesaretini gösterecek bir insan bulmaktan daha kolaydır.

Bir insan bilinen bir tehlikeyle yüzleşebilir. Ancak onu bilinmeyen korkutur.

Silahlar tehlikeli değildir; insanlar tehlikelidir.

Özetle, insan, cehaletinin çözmesine mani olduğu bilinmeyen sebeplere, şaşırtıcı etkilere daima saygı duymuştur.