Beni ancak bir âmâ gördü, göremeden anladı neler hissettiğimi. Dertsize zevâl olmaz. Bana ancak dilsiz anlattı dili olanın dile getiremediklerini. Teşbihte kusur olmaz.

Bize yazdığımızı değil, yüreğimizi okuyacak insanlar lazım.

Ne çok yalan söyleniyordu yeryüzünde; sözle, yazıyla, resimle ya da susarak!

Kızmak veya gücenebilmek için mutlaka biraz anlamak lazımdır.

Konuşmadan önce dinle.

Göstergebilim, ilke olarak; yalan söylemek için kullanılabilecek her şeyi inceleyen bir disiplindir. Bir şey eğer bir yalan söylemek için kullanılabilecek bir şey değilse diğer yandan gerçeği söylemek için de kullanılabilecek bir şey değildir: Böyle bir şey aslında "söylemek" için de kullanışlı bir şey değildir.

Sen yalan içinde yaşıyorsun, ben hakikatte iddiası, bir insanın ötekine söyleyebileceği en acımasız sözdür.

İnsanları anlamak değil de onlara anlaşıldıklarını hissettirmek önemliyse, anlayanlar ve anlaşılanlar olarak bu çok taraflı bütünlüğün içinde tek taraflı her şey yok hükmündedir.

Empati dilsizlikten çıkmıştır. Dil geliştikçe empati azalır. Çünkü dil olunca anlamaya çalışmaz sorarsın.

Dış dünyada yabancı dil konuşmak kendi ülkende yalan söylemeye benzer

Cildindeki elektriği içsel bir güçle değiştirebilirsen başkasıyla eş duyum yapma yetini de arttırmış olursun, derisi insanın çünkü en az kendisi, en fazla başkası olan yeridir.

Söz insana düşüncesini gizlesin diye verilmiştir.

Karşınızdakilerin “insan” olduğunu hiçbir zaman unutmayın!

İnsan bir başkasının sesini ne kadar duyabilir içinde?

Yalanla iletişim kurmak ve yalanı yutturmak bir başarı değildir. Sadece yenilginin ertelenmesidir.

Paylaşılan bir dil eksikken, duygular belki de en etkili türler arası iletişim aracıdır. Duygularımızı paylaşabiliriz, duyguların dilini anlayabiliriz ve bu yüzden başka birçok varlıkla derin ve kalıcı sosyal bağlar oluştururuz. Duygular, bağlanan tutkaldır.

Gözlerini kaçırarak "seni hiç sevmiyorum" demekle gözlerinin içine bakarak "seni çok seviyorum" demek aynı şeylerdir.

Sen yalan içinde yaşıyorsun, ben hakikatte iddiası, bir insanın ötekine söyleyebileceği en acımasız sözdür.

Başkalarına kendimizden söz etmek gayet doğaldır; başkalarının kendileri hakkında söylediği şeyleri, onların kast ettiği biçimde anlamaksa bir kültür meselesidir.

Bir insan bir başkasının sözünü her zaman anlayabilir.