Yunus içine döndü umut, dışına baktı kaos var... Demir atmak istediğim ıslak limanlarda lodos var. Fokurdayan suda kaynayan kıskaçlar; kaynar kazanda ıslık çalıp duran ıstakozlar. Öyle güçlü sesim var ama, kâlpsiz kulağı kulaksız. Canımı ölümlerden çekip almaya bu güç yetersiz... Dinsin ateş arsız,yanık içim alevsiz. Gördüklerim doğruysa, bu çekip gidiş vedâsız... Benimle yaşlandılar ama benden önce ölü anılarım. Şu sudan kabarcıklar, ölüm tanıklarım. Yok ki topum tankım. Ardımdan kaynar, su döker kepçeler; yanar her yer, her yerim. Hepsi gâyet farkındalar, ruhum ölüme dalar. Dalan dalıp gider; dalını terk eder yaprak, ölür. Sesim artık gidercesine güçsüz. Sirenlerim bağırmaktan âciz. Ateşle taciz.

Yalaka solun ajitasyonuna gelmeyip, domuzların yaklaşamayacağı bir dağıtım ağı kurmak zorunda olan gerçekçi sol olmalısınız. “Bu çok zor” diye saçmalamayı bırakın. Baader’in kurtarılması eylemi de çocuk oyuncağı değildi.

Hayır. Ama onun için çabalayacağım. Elimden geldiği kadar iyi bir hayat yaşamaya çalışacağım. Kimse için her şey mükemmel değildir, sanmıyorum.

İyimser değilim, karamsar değilim, sadece savaşçıyım!

İdealimizi birdenbire gerçekleştiremeyecek olmamız pek de umrumuzda değil.

Hayallerle gerçekler yarışır, hayaller hep önden gider ama daima gerçekler kazanır.

Bazen bir kupa mücadelesi, hâlâ mücadele ettiğiniz gerçeğini gizleyebilir.

Hiçbir ağaç cennette yetişmez.

Bu dünyada kötüler var; bazen kötüler hep kötü kalır. Bazen onların karşısına dikilmen gerekir.

İpek eldivenlerle devrim yapamazsınız!

Umut zafer değildir.

Güç olmadıktan sonra hakkın sende olması neye yarar?

35 yıl önce tiyatro yapacağımız zaman afişler için, kostümler için arkadaşlardan borç alırdım, bugün de değişen bir şey yok! (1999 yılında söylediği bir söz)

Ama kim kimi kurtarabilmişti şimdiye kadar? Beni kim kurtaracaktı? "Kurtuluş" dedim. "Ankara'da bir mahalle." fazlası değil. Belki bir de Bob Marley'in en iyi şarkısı. Daha fazla düşünmeye gerek yok.

Amor’un benimle, benim onunla / Döğüşmeden, çekişmeden sonunda / Gideceğim bir yol bulamıyorum.

Devrim, güllük gülistanlık bir şey değildir.

Nefes alıp veren bu can da çaresiz kalınca Özlemim büyük, yolum uzun, ben de bir karınca

Umut, şimdi hiç görmeyen birine gökkuşağının renklerini anlatmak kadar zor ve imkansız.

Beklemek, şimdi hiç duymayan birine, dünyanın en güzel şarkısını söylemek kadar anlamsız.

Bazen adaletsizliğe, zulme karşı hiçbir şey yapamadığımız hissine, çaresizliğine kapılabiliyoruz.