Ölmemek elimizde değil ki bizim. İyi yaşamamak beni tek korkutan.

Yalnız Allah'tan korkarım, Allah'ın dediği olur. Bu büyük alemi yaratan ve de yöneten yüce kudret, alnımıza bir yazı yazıyor diyorum ben doğarken. Doğuyor, yaşıyoruz. Ama pembe… Ama gri… Ama siyah olaylarla geçiyor bir ömür ve sonra da çaresi yok ölüyoruz. Evet. Ben bazen ölümü de özlüyorum. "Ölüm özlenir mi?" diyeceksiniz. O beni özlemeden ben yakınlık kurarım. Yeter ki Tanrı onun bile hayırlısını versin. Gecinden versin. Başkalarına çektirmeden, gına getirmeden, başka kimseleri rahatsız etmeden… Ne demiş atalarımız? "İki gün yatak, üçüncü gün toprak..."

Ölümden ne korkarsın, korkma ebedi varsın.

Ölmek bir şey değil, yaşamamak korkunç.

Peygamberlerden ve hakikat uğruna ölmeye hazır olanlardan korkun, çünkü onlar birçok kişiyi de kendileriyle beraber, genellikle kendilerinden önce, bazen de kendilerinin yerine ölüme sürüklerler.

Ölmekten korkuyor musun? Yoksa ebediyen yaşamak mı istiyorsun?

Eğer ki hayat kâle alınır ve hiçliğe tercih edilebilecek bir şey olsaydı, o zaman hayatın çıkış kapısı bu denli korkunç bekçiler olan, ölüm ve ölüm korkusu tarafından tutulmazdı. Ama bu korkunç hayata, olduğu bu korkunç haliyle kim dayanabilirdi ki, ölüme giden yol bu derece dehşet verici olmasa? Kim katlanabilirdi ölüm düşüncesine? Kim katlanabilirdi yaşamaya, eğer ki ölüm yolu tatlı olsa! Yine de iyi olan bir şey var ki, o da hayatın ötesini herkesin bir gün göreceğidir.

Yaşamım boyunca hiçbir şeyden korkmadım. Mücahit gibi yaşadım ve ölümü her zaman bekledim.

Yaşamım boyunca hiçbir şeyden korkmadım. Mücahit gibi yaşadım ve ölümü her zaman bekledim.

Ölmeyi ve kelimenin tam anlamıyla ölmeyi öğrenmeliyiz. Sonun korkusu tüm sevgisizliğin kaynağıdır.

Ölüm hakkında hiçbir şey duymak istemiyorum.

Ölüm düşman değildir; sürekli korku içinde yaşamaktır.

Ölmekten korkmuyorum.

Öleceğimiz düşüncesi ölmekten daha korkunçtur.

Korkaklar için en uygun ceza ölüm cezasıdır, çünkü en çok ölümden korkarlar.

İnsan için yalnız üç olay vardı: doğmak, yaşamak ve ölmek. İnsan doğduğunun farkında değildir, ölüm korkusuyla da acı çeker ve genellikle de yaşamayı unutur.

Yaşlanmak isteriz. ama yaşlılıktan korkarız; bu hayati ne kadar sevip, ölümden nasıl kaçmak istediğimizi gösterir.

Yaşayanların çoğu ölmeyi hak eder. Ölenlerden bazıları da yaşamayı. Onlara bunları verebilir misin? O zaman birisine ölüm hükmü verirken aceleci olma. En büyük bilgeler bile tüm sonları göremezler.

Yaşlılık, ölümden çok daha korkunçtur.

Bazı insanlar ölmekten o kadar korkarlar ki asla yaşamaya başlamazlar.