Yetenekli insanların kişisel özgünlüklerinden vazgeçmeleri, Tanrı'nın bir hizmetçiye dönüşmesine benzer.

Ben kendim gibiyim, herkes de kendisi kadardır.

Büyüklük şu ya da bu olmak değil, kendin olmaktır.

Mutluluk, herkes gibi yaşarken kimse gibi olmamaktır.

Doğrudur. Eğer "kendi olmak" istemek, sürüden ayrılıp bir birey olmak, kendini bir sanat yapıtı yoluyla var etmek, kral çıplak demek bir ruh hastalığıysa, Fikret Muallâ da bir ruh , bir akıl hastasıydı.

Kendin ol. Bundan daha iyisi yok.

Düşünebilen pek az sayıda insan vardır yine de herkes bir düşüncesi olmasını ister. Ancak diğerleri tarafından hazırlanmış olanları aldığında kişinin onları kendisine uyarlamasından başka elinde kalan şey nedir?

Benim gibi bir adam dünyaya geldiğinde geriye istenecek tek şey kalır - bütün hayatı boyunca olabildiğince kendisi gibi olması ve entelektüel güçler için yaşaması.

Herkes sonuna kadar kendisi olmak ister.

Kendin olmak için bir kimliğe ihtiyacın yok; başkası olmak için bir kimliğe ihtiyacın var.

Herkesin ter kokusu ayrıdır, parmak izi gibidir.

Beni sevmek için programlanma, devrelerini yakarım.

Kendine özgü bir tarz oluşturan kişi, diğerleri tarafında anlaşılmaz ve kendine yoldaş bulamaz.

Kendi ifadesi olmayan bir insan kişisel özgürlüğü olmayan bir insandır.

Tabii ki kalite önemlidir, ancak en önemli olan bireyin özgünlüğünün kalitesi değil mi?

Ormanlıkta yol ikiye ayrıldı, ben -- ben en az gidileni seçtim, bütün farkı bu yarattı.

Sürekli sizi değiştirmeye çalışan bir dünyada, "kendiniz olabilmek" en büyük başarıdır.

İnsan olan, toplum kurallarına uyum sağlamaz.

Ben alıntıları sevmem, bana sen ne bildiğini söyle.

Önce kim olduğunu bulmalısın. O zaman deli gibi olmalısın.