Üstün, nadir bulunan zekaya sahip insanlar yalnızca yararlı olan bir işe girmeye zorlandıklarında en güzel resimlerle süslenip sonra da mutfak kabı olarak kullanılan değerli bir vazoya benzer.

Ne gariptir ki yetenekli insanlar hayranlık, dahilerse merhamet uyandırıcı bir hayat yaşarlar. Dahilerin hapiste, hastahanede, borç içinde ve rezil olarak ölme normalin en az iki katıdır.

Dünya yeteneği kucaklamaya hazırdır, fakat dehayı ne yapacağını bilemez.

Herkes bir deha ile doğar, ancak insanların çoğu bunu sadece birkaç dakika koruyabilir.

Ölüleri rahat bırakın... Dirilere “idrak” tahlili yapılsın.

Anlıyormuş gibi davrandığımız güçlerle yaşıyoruz.

Bay Polis, lütfen anlamaya çalış. Böyle bir sürü herif var sorun çıkaran, aynı benim gibi.

Kadınlar asla basit şeylere kanmaz.

Homo sum: humani nil a me alienum puto.

İnsanım, insana dair hiçbir şey bana yabancı olamaz.

Özgürlük çocuklara yaraşır bir düştü, kadınlara yaraşır bir oyundu. Hiçbir erkek asla özgür değildi.

Barış içerisinde yaşayacağız, herkes barışı kollayacak. Ateşe benzinle değil, suyla gidecek anlayışa sahip olacağız. Ben hala bu düşüncede olanların, Vahabileşmemişlerin çoğunlukta olduklarını düşünüyorum.

İyi olanın, ellerinden sadece berbat şeyler gelenlerce tanınıp takdir edilinceye kadar beklemek zorunda kalması, zihni üstünlük için bir talihsizliktir.

Faydalı insanları, deha sahibi insanlarla mukayese etmek, tuğlaları elmaslarla mukayese etmek gibidir.

Dünyayı birbirine bağlayan ve insanları birbirinden ayıran tüm yanlış anlamalar.

Herkes eşit derecede yetenekli doğar ama eşit fırsatlara sahip değildir.

Ben dehamı yaşamıma, yeteneğimi yapıtlarıma yansıttım.

Sanatçı ya doğuyor ya da doğmuyordu. Tanrı vergisinden söz edilen sanatçı gerçek sanatçıydı ve “toplumuna borçlu” doğuyordu. Toplumuna borçlu olduğunu inkar eden sanatçı başaramadığından içinden yetiştiği toplumu suçluyordu... “Beni anlamıyorlar” Oysaki “O anlatamıyordu.” İşte tüm bunlar dank etti kafamıza ve toplumumuza borcumuzu ödemeye başladık, elimizden geldiğince... Çevre Tiyatrosu bu koşullar altında oluştu.

Açgözlülük büyüklüğün yerini alınca şefkat ve anlayışa da yer kalmadı.

Eğer o zaman müziği keşfetmeseydim şimdiki durumum çok daha farklı olurdu ve büyük ihtimalle çok daha karanlık. Jeffrey Dahmer ve Richard Ramirez gibi seri katillerin yaşamlarını okudum ve onları anlayabiliyorum. Onların nereden geldiklerini ve ne yaşadıklarını anlıyorum ve aramızdaki fark benim bir dereceye kadar kendimi ifade edecek bir çıkış yolu bulmuş olmamdan başka bir şey değil. Onlar bunu yapamadılar. Belki de yaptığımız tek şey bir yardım ve ilgi çağrısıdır yalnızca, tek fark ise bu çağrının aldığı biçim.