Toplumda her zaman iyiler ve kötüler vardı. Kötüler amip gibi bölünerek çoğalıyorlar. Bizim de bu hususta işi ciddiye alarak Voltaire’in de dediği gibi iyilerin de örgütlenmesi lazım. Kötüler hep vardı. Her insanda insanlığın her hali mevcut. Hangi ailede yaşıyorsan o çizgileri alarak büyüyorsun.

Her şeyin iyi olması için bütün insanların iyi olması gerekir: O da yarın öbür gün olacak işlerden değil.

Kötü insandan kurtulmak mümkün değildir; önemli olan kötü insanı iyi şeyler yapmak zorunda bırakmaktır.

İyilik sonuçtur kötülük sebep, iyilik uzun kötülük kısa sürer, iyilik yavaş gelir yavaş gider, kötülük hızlı gelir hızla kaybolur gider, iyilik yüzeyseldir kötülük derin, iyilik dengeyi bozar kötülük kurar ve dahi iyilikten sonra kayıp kötülükten sonra kazanç gelir; buna rağmen ama her kötü bu kadar kötüyken bile bir iyi bulmak, kötüyken bile düşmeyen kıymetinin algılandığını sınamak için kötüdür.

Bazılarında kötülüğün bazılarında iyiliğin sevimsizliği vardır

Belki bütün insanlar haindi. İyiler yalnızca yol ayrımına gelmemiş hainlerdi.

İnsanlar, tabiatları itibariyle şeytan olmaya yatkındırlar.

İyilik demek kimseye kötülüğü dokunmamak değil, kötülük yapacak cevheri içinde taşımamak demektir.

İnsanlar kötü bir şeyi bilerek yapmazlar, doğamız gereği iyi şeyleri kötü şeylerden daha üstün görürüz.

İstediğin kadar neşeli, iyicil, açık fikirli, başkalarına zararı olmayan biri ol: Bazıları mühürlüdür ve seni karanlığa çekmek isterler. Bazı insanlar, başka insanların karanlığına maruz kalmaya fazlaca alıştıkları için, senin aydınlığını bile kötüye yorarak, hakkında olmadık kusurlar üretebilirler.

Her birimiz Cennet'i de Cehennem'i de içimizde taşıyoruz.

Her türlü kötülüğü beklerim senden; bu yüzden istiyorum senden iyiliği.

İyiler yine kaybetti İran'da. Hep öyle olmuyor mu? Burada ya da orada.

Dünya çok acı çekiyor. Ama kötü insanların şiddetinden değil, iyi insanların sessizliğinden.

İnsanların çoğu neden bu kadar kötü? Çünkü, paylaşmayı bilmiyorlar.

Sosyo-ekonomik gelişimini tamamlamamış toplumlarda iyilik ve kötülük insanların arasında dağılır, gelişimini tamamlamış toplumlarda ise insanın içinde dağılır.

En fenası, kötülüğün varolması değil, onun iyiden ayırt edilmemeye başlanmasıdır.

İyi ile kötü yine ayrı kalmak zorundaydı; iyi ormanda, kötü de sarayda.

Hiç kimse saf iyi ya da saf kötü değildir. Salt kötülükleri görmek bir süre sonra şüphe, depresyon ve umutsuzluk denizinde boğar insanı. Nefret dolu bir yaşam, mutsuz bir yaşamdır.

Bir kimse kendine iyilik eden birisine kötülük ederse, kendisine hiç iyilik etmemiş olan insanlara kesinlikle kötülük edecektir: böyle bir adam yaşamaya layık değildir.