İnsanları uyandırmak gerek. Şeyleri algılama biçimlerini altüst etmek. İnsanları kızdıracak, kabul edilmez imgeler yaratmak lazım. Pek güvenilir olmayan, tuhaf bir dünyada yaşadıklarını, sandıkları gibi bir dünyada bulunmadıklarını anlamalarını sağlamak.

Sanat, gerçekleri tanımamıza yardımcı olan bir yalandır.

Gerçek gerçekçilik, alışkanlıkların üstünü örttüğü ve görmemizi engellediği hayret verici şeyleri ortaya çıkarmakta yatar.

Bir şey çirkinse gerçekten onu görmüyorsunuzdur.

Sanatını icra eden her sanatçının belli miktarda cazibesi, albenisi vardır. İnsanlar sanatçıları kafalarında kurarlar, onları belli kalıplara sokarlar ister istemez. O sanatçıya ulaştıklarında belki akıllarındaki kişi yok oluverir ve o kişi yepyeni bir kişi olarak doğuverir.

Beğenilerin sığlaşması nedeniyle gerçek sanat pek çoklarınca ayırt edilemez oldu.

Sahnelemek, bir şeyin, başka bir şey gibi görünmesini sağlamaktır.

İnsan karşı koymaya yetecek güç bulmadan saldırganı algılamaz.

Sanat bir meseleyi görünür kılar, siyaset çözer.

Şiirlerin dünyayı değiştirdiği bir durum düşünemiyorum, ama yaptıkları şey, insanların dünyada neler olup bittiğine dair anlayışını değiştirmek.

Hayatta görmek istediğimizi görürüz.

Bir kuşu özgür olduğuna ikna edebilmek niye dünyanın en zor işi?

Farkettiklerin bile yetmesin, baktıkların anlamını yitirsin, hatta sen de; gör!

Sanat, gerçekleri tanımamıza yardımcı olan bir yalandır.

Cisimleri gördüğüm gibi değil, düşündüğüm gibi boyarım.

Çocukken gördüklerimizi ve hissettiklerimizi kendimizden ayırt etmek şimdiki gibi alışkanlık haline gelmemişti henüz. Sanki tümü tek bir kütle meydana getiriyor gibiyidi.

Sanatın aslında bir şekilde yaşamımız içinde bazı anlara zoom yaptığını düşünüyorum. Zoom’ladığını ve kimi zaman da pause yaptığını. Bir şekilde o akıp giden şeyi bir an için durduruyor. Çünkü aslında sanatçının gerçekten hikâye olarak, kavram olarak çok temel bazı şeyleri var. Bin tane hikâyemiz yok.

Vicdani algının gücünden yoksun insanlar, dıştan görülmeyen hiçbir şeyi fark edemezler.

Görmek her zaman fark etmekten ibarettir. Gözlerimizi kendi tanıdıklarımızın üzerinde gezdirir ve neyi kabul edeceğimizi seçeriz.

İnsan henüz başlamadığını sanır, oysa başlamıştır. Bir şey yapmadığını sanır, oysa yapmıştır. Bir amaca doğru yürüdüğünü sanır, oysa amaç arkasında kalmıştır.