Şimdi bir toplum düşünün ki bilen insana düşman. Bu toplumun okumuş insana ihtiyacı yok. İzleyen, dinleyen insana ihtiyacı yok. Koyuna ihtiyacı var. İki türlü insan var. Kürt, Türkde kalmadı. Bir çalışan insanlar, birde çalan insanlar.

En büyük kitle imha silahı nükleer bir bomba değil, cahil bırakılan bir halktır.

Cehalet başladığında sınır tanımıyor.

Eğer bir nesil cehaletin mutluluk olduğunu sanarak yetişirse, bir sonraki nesil cehaletini bile fark edemeyecektir. Çünkü bilginin ne olduğunu bilmeyecektir.

İnsan arabaya benzetildiğinde bilgisi, motoru; edebi ve ahlakı da direksiyonudur. Motor ne kadar güçlü olsa da, direksiyon olmayınca o bir işe yaramıyor. O yüzden edep ve ahlâkın bu toplumun fertlerine öğretilmesi gerekiyor.

Mini mini kafalarımızı ukalaca kitaplar, birbirinden çürük bilgiler, neticesi olmayan hesaplar ve Allah kahretsin, karmakarışık menfaat düşünceleri dolduruyor… Buna rağmen burnumuzu kaldırmadan bozuk kaldırımlarda yürüyüp gitmekte devam ediyoruz.

Halkı öyle bir eğitmeliyiz ki gırtlağımıza sarılmasın.

Henüz barışı eğitimimizin temeli haline getirmedik. Dünyadaki en önemli konu neredeyse hiç öğretilmiyor.

Vikipedi, daha kaliteli doğru bilgiye ve hakikate ulaşma açısından çok ciddi bir kapıdır. Bu kapının hep açık kalması gerekiyor. 3 yıla yakın bu kapı kapalı kaldı. Aslında bu Türkiye’ye yakışmayan bir durumdu. Dünyada gelişmemiş toplumlarla gelişmiş toplumların kültürel farklılıklarının incelediğimiz zaman önemli farklılıklar olduğunu görüyoruz. Gelişmemiş toplumlarda genellikle monolotik dediğimiz tek tip insan yetişir. Bunlar emir ve komuta zincirinde çalışan, sorma-düşünme-itaat et kültürüne sahiplerdir.

Bu halkla mı kurulacak o iyi düzen!

Özgürlüğün sırrı insanların eğitimindedir oysa zulüm ve zorbalığın sırrı halkı eğitimsiz ve cahil tutmaktadır.

Özgürlük, halk arasında genel bilgi birikimi olmadan korunamaz.

Bilginin ilerlemesi ve yayılması gerçek özgürlüğün tek koruyucusu.

Hiçbir lider, ne kadar büyük bir kişilik olursa olsun, bir halk için kendi entelektüel gelişimi kadar önemli değildir.

Topluma lüzumsuz bilgiler verirseniz, gereksiz bir kalabalık oluşur.

Halk ancak adaletle yola girer.

Eğitim ekmek ve sudan sonra halkın en zorunlu ihtiyacıdır.

Bizi ilgilendiren konu yalnız barışı kurmanın ve korumanın teknik çareleri değil, aynı zamanda kafaları eğitmenin, aydınlatmanın yoludur.

Edebiyat, toplumda, davranış bağlarını kuran düzendir.

Profesörü tanımak da yetmez. O milletin "öğretmenlerini de" tanıyacaksın, kafa orada oluşur. Bugünkü Türkiye’nin hâlini de öğretmenlerinden anlarsın. O iyi değilse, memleketin hâli de iyi değildir. Öğretmenin içinde “ışık” ve denge duygusu varsa, o ülke de belirgin nitelik vardır.