Çocuklar, ben anladım bu vicdan azabı denilen şeyi. Hiç kimse kendisininkini hatırlamıyor. Herkes başkalarının çekmesi gereken vicdan azabını biliyor.

İnsanlar tuhaftır! Fena bir şey yapmakta olduklarını hissedecek olurlarsa mutlaka en önce vicdanlarını susturacak bir sebep bulurlar.

Ah insanlar!... Vicdanlarıyla bir türlü gizli sözleşme yaparak rahatlama imkanını bu danışıklı dövüşte ararlar.

Vicdan, insanın pusulasıdır.

Vicdan, insanın içindeki tanrı'dır.

Eğer içimizde bir vicdan bulunuyorsa o doğuştan gelme değildir.

İnsan karar verince öldürmeye birini, gerekçe bulur önce ikna eder kendini.

Bir kimse kendisine insan diyorsa, biricik sınırı vicdanıdır.

İnsan için, her şeyi söylerler... Ne çıkar? Elverir ki, vicdanı temiz olsun...

Vicdansızlığın insan özbenliğine en az hazımsızlık kadar berbat bir etkisi vardır.

Fakat insanın kendini asıl kendine karşı müdafaası zor, belki imkansızdır.

Bir insan dünyayı kazansa neye yarar vicdanını kaybettikten sonra?

Akıl soranlar ancak, yanlış karar verecekleri zaman, vicdanlarının sesini susturmakta yardımcı aradıkları için sorarlar.

İnsan otoritenin değil, vicdanının sesini dinlemelidir.

İnsan adaletinin yanında bir de vicdan adaleti vardır. Genel adaleti kefalet altına alan mahkemeler, vicdan adaletinin hâkimleri ise herkesin kendisidir.

Vicdan, içinizden geçen Birisi bakıyor olabilir sesidir.

Her insan, yapmadığı tüm iyiliklerden suçludur.

Elinden malını mülkünü, varını yoğunu alsalar, bundan ölmezsin. Bunları yine edinebilirsin. Ama senin onurunu kırar, vicdanını öldürürlerse, işte buna çare yoktur...

Nasıl bazı insanlar sihhatsizlikten zevk alıyorsa, bazı başkaları da kötü bir vicdandan zevk alır.

'Adamı olmak' veya 'adamı sayılmak' hukuk, ekonomi ve ahlak cephelerinde temel ilke halindedir. Böyle olunca 'insan', çok daha asalak, fiziksel olarak çok daha yağlı, daha az becerili, duygusuz, güvensiz ve ufuksuz bir yaratığa dönüşüyor.