Şöyle uzakta durup baktığım zaman, insana inanmayanların önderliğinde giden insan yığınlarında, bana son derece dokunan bir şey var.

Yanıtları aramak için yıldızlara bakabilirsin, Tanrıyı veya uzak gezegenlerde yaşamı aramak için, Ondan sonra bile inancını sürdür, Herbirimiz labirentin haritasını içimizde bulunduruyoruz, Ve cennet (mutluluk) burada yer yüzünde, Can bizleriz, Ortak vicdan. Acıyı ve ızdırabı biz yarattık, Ve bu dünyanın güzelliğini, Cennet (mutluluk) burada yeryüzünde, Bizim insanlığa olan inancımızda, Bizim bakışımız dünyaya ait olan için; Barışa, sevgiye ve anlamaya dair sarsılmaz inanışımız adına.

Sevgi ve inanç insanlığın varlığını sürdürmesi için bedelsiz kullanılabilecek yegane iki şeydir.

Benim için, o mübarek makamların hizmetçisi olmaktan daha büyük şeref olamaz. Bana Hadimül-haremeyn (Mekke ve Medine'nin Hizmetçisi) diyin.

Eğer din beni insanlardan uzaklaştıracaksa onlardan ışık yılı uzakta olmaya varım.

Bana göre, inanç için gerekli olan tek şey, elimizden gelenin en iyisini yaparak başarıya yaklaşacağımız ve hedeflerimizdeki başarının (insanlık, şimdiki ve geleceğin iyileştirilmesi) elde edilmeye değer olduğu inancıdır.

Ve hala daha az, daha fazla önemli kişiler. Yine, önemsiz veya tesadüfi olduğumuz inancının neden tanımladığım gibi inancımızı azaltması için hiçbir neden göremiyorum.

Hayvanların düşmanları, insanlar ve inandıkları şeytani şeylerdir.

Dünyanın tüm dinleri, insanlığın tüm temel kurallarının yok sayılması üzerine inşa edilmiştir...

Bir kişinin aldanması, akılsızlık olarak tanımlanır. Birçok kişinin aldanması ise DİN olarak tanımlanır..

Bu benim inancım: Mutluluk tek iyilik; akıl tek meşale; adalet tek ibadet, insanlık tek din ve sevgi tek rahip.

Bir şeye "rahatlatıcı" bulduğu için inanmaktan hoşlanan birini nasıl ciddiye alabilirsiniz?

Basitçe ifade edersek, hümanizm cennete, cehenneme, Tanrı'ya, tanrılara ve doğaüstü olan her şeye olan inancı reddederken, aynı zamanda insanların iyi, sevgi dolu ve fedakar olma konusunda olumlu potansiyele olan inancını onaylar. Hümanizm, inancı akıl lehine reddeder, kanıta dayalı düşünme lehine batıl inancı reddeder ve bir tanrıya tapınmanın yerine insanlığa ve doğal dünyaya duyulan takdir ve sevgiyi koyar.

Şüphecilik olmazsa, kutsal kabul edilen, ancak gerçekte gerçeklere dayanan hiçbir temeli olmayan, incelenmemiş inanç sistemlerine saplanıp kalabiliriz.

Tanrı fikri yeryüzüne o kadar genel olarak neşredilmiştir ki, insan türünün evrensel bir hatasından başka bir şey değildir. Şimdi geriye kalan şey, bu hatanın faydalı olup olmadığının incelenmesidir.

Şunu unutmayın: temel sorunlarımızdan herhangi birine asla bir çözüm olmayacak ve insanlık, insan zihninde dini inancın deliliği olduğu sürece, kelimenin tam anlamıyla özgür olmayacaktır.

Ateizm inançların üzerine çıkar ve İnsanlığı bir uçağa koyar. Ateist felsefede 'seçilmiş insan' olamaz. Ateizmde bükülmüş diz yoktur.

Tanrılar insan yapımıdır ve hep de böyle olmuştur.

Kendinizi Hint ya da Müslüman ya da bir Hıristiyan ya da başkaca birisi olarak adlandırdığınızda şiddete düşüyorsunuz. Neden bunun bir şiddet olduğunu görebiliyor musun? Çünkü bu şekilde kendini, insanlığın kalan kısmından ayrı tanımlıyorsun. Kendini inanç ile, ulus ile, gelenek ile ayırdığında, bu ayrım şiddeti doğuruyor. Öyleyse şiddeti anlamayı arzu eden bir kişi herhangi bir ülkeye, herhangi bir dine, herhangi bir politik partiye ya da bir grupsal sisteme ait değildir; o kişi insanlığın tümünü anlamanın peşindedir.

Bir insanın asaleti, onun inançlarından kesinlikle bağımsızdır.