Bilim, sonuçlar bilgisi ve bir gerçeğin bir diğerine bağımlılığıdır.

Felsefe, kendinden temel meselelerin doğduğu, ama onları hep ilk ve aslî kökte birleştiren ilk bilim, ‘bilim-doğuran-bilim’dir.

İdealist filozofların inandıklarının aksine, bilim ve bilgi siyasete değil, siyaset bilim ve bilginin gelişmesine kumanda eder.

Bilgimizin eninde sonunda bir sonu var ama cahilliğimizin asla sonu yoktur.

Bilim ve bilgi, özellikle de felsefe Araplar sayesinde Batı'ya ulaştı.

Doğa bilginleri hangi tutumu benimserlerse benimsesinler, felsefenin egemenliği altındadırlar.

İnsan, akıl sahibi bir varlıktır ve bu haliyle gıdasını ve rızkını bilimden alır.

Bilmeliyiz, bileceğiz.

Bilim, fiziksel dünyayı açıkladığı için insanları cezbediyor. Son sözü değilse de hiç olmazsa en iyi sözü söylüyor.

Bilime dayanmayan felsefe, boş laftan ibarettir.

Foucault, bilimi, bilimin çeşitli kaynaklarından yalnızca birisine, arkeolojiye indirgemeye özeniyor. Kuşkusuz, bilimin kuru’luğu karşısında, zorunluluğu ürkütücü bulunduğunda, bilimsel serüvenin bir aşaması olarak son derece çekici olan arkeoloji veya arşiv araştırması, bir kaçamak ve bir sığınak oluyor. Bir süreç içinde saygın ve gerekli bir yer, sürecin kendisi yapılmak istenince, geri ve kaçkın bir konuma uzanıyor. Foucault bunu yapıyor.

Bilim, basit ipuçlarından büyük sistemlere uzanan bir kurgudur.

Felsefe, mekanı boşluk, hedefi sonsuzluk olan, bir bilgi serüvenidir.

Doğru ve yanlış, varolan bir şey değil, varolan şeyler hakkındaki bilgimizin nitelikleridir.

getirmesi söz konusu.

bilgi

Aşkın değil. Bilgi,

Aktarmaya alışık kişi, incelemeden yazar, aktarır durur. Tutarlı bakış ise yöneltildiğinde, gerçeği bulup ortaya çıkarır. Bilim de bu gerçeğin evrelerini parlatıp aydınlatır tutarlı görüş için.

Bilgi, nesne ile kavrayışın uyumudur.

Felsefe, bilime aykırı hüküm çıkarmaz.