Ah bu insan yüzleri. Her şeyimizi bağladığımız, durmadan yanıldığımız.

Meğer ne kadar kolay yanılıyormuş insan, en yakınlarında bile.

Birine güvenebileceğini anlamanın en iyi yolu, ona güvenmektir.

Ortaçağ'da insan, doğayı etkileyemediği ve kontrol edemediği için kendine güvenden yoksundu. Bitkisel bir yaratıktı. Tekelsi düzende ise insan, toplumu etkileyemediği ve kontrol edemediği için kendisine güven duyamıyor. İnsanı insan yapan nehrin akışını değiştirmektir; bunun için çaba ve ortak çaba gerekiyor. Ortak çaba başarıya ulaştığı ölçüde insan yükseliyor.

Yaşıyor, yani savaşıyor olmak her ne kadar insanın ilk, tek ve âsli çabası olarak kalsa da insanlar kendilerini ister istemez buldukları bu çatışmanın kendilerince doğrulanır bir mahiyet kazanmasını arzu ederler. Zaten yapmak zorunda oldukları işi, itile kakıla değil, gönüllüce yapmak isterler. O yüzden yürüdükleri, ama rotası belli olmayan yolda karşılaştıkları her işaret, her bellilik onlara güven verir. Doğru yolda gittikleri telaşına kendilerini o kadar şiddetle kaptırmışlardır ki kuşatıldıkları anlam çemberinden işlerine gelen her adlandırmayı, her tanımı üzerinde fazla düşünmeksizin benimseyiverirler. Çünkü savaş sürmektedir ve ellerine geçirdikleri her silâhı veya kalkanı kullanmada biraz tereddüt gösterecek olurlarsa öldürücü bir darbe yemekten korkarlar.

İnsanlar başkalarının yargı gücüne kendi yargı güçlerinden çok güvenirler.

İnsanlar “başkalarının yargı gücüne kendi yargı güçlerinden çok güvenliler.

Sevgiler bir bir buharlaşırken artık biliyorduk; Aydınlık yolculuğunu terketmeyen bir avuç insan dışında, herkesin ama herkesin bir kaynama noktası vardı. Dünyanın ar damarı patlamıştı!

Kurt ile ortak olan tilkinin hissesi ya tuzaktır, ya bağırsak.

Tutunacak bir şey olmadı mı insan yuvarlanır.

Dünyada hepimiz sallantılı, korkuluksuz bir köprüde yürür gibiyiz. Tutunacak bir şey olmadı mı insan yuvarlanır. Tramvaylardaki tutamaklar gibi. Uzanır tutunurlar. Kimi zenginliğine tutunur; kimi müdürlüğüne; kimi işine, sanatına. Çocuklarına tutunanlar vardır. Herkes kendi tutamağının en iyi, en yüksek olduğuna inanır. Gülünçlüğünü fark etmez.

Eğer biri beni aldatırsa ona ayıp. İkinci kere aldatırsa bana ayıp.

Beni en çok üzen şey: bana yalan söylemen değil, bir daha asla sana inanmayacak olmam.

Kıskançlık, insanı alçaltan ve küçülten bir duygudur.

Herkese insan gibi davran fakat herkesi insan zannetme.

Neyi ne zaman öğreneceğimizi, ne zaman içselleştirebileceğimizi kestirmek mümkün değil. Bu yüzden bende herkesin son ana kadar kredisi vardır.

İki insan birbiriyle iletişim kurabildiği sürece yaşın bir önemi yoktur.

Biri sizi bir defa aldatırsa suç onundur. İkinci defa aldanırsanız bilin ki suç sizindir.

Bizi hiç aldatmadıkları için, tanımadıklarımıza güven eğilimi gösteririz.

Güven yoksa dostluk olmaz, kişisel bütünlük yoksa güven de olmaz.