İnsan iradesi özgür değildir. İşin doğrusu, bir amaca bağlanır bağlanmaz insan iradesi özgürlüğünü yitirecektir.

İrade, özgürlükten daha değerli olan tek şeydir.

İnsan, istediği an özgür olur.

Erdem özgürlüğü gerektirir, bir yükü taşımak aktif bir güç gerektirdiği için. Baskı yönetimi altında erdem bulunmaz ve erdemsiz bir din de bulunmaz. Beni bir kul haline getirirsen böylece ben o şey için uygun olmayan biri haline gelmiş olurum. Egemenlik dahi benim üzerimde, beni doğası seçme ve özgür iradeye dayalı dine yönlendirmek hakkına sahip değildir.

Başınızın içinde beyniniz var, ayakkabılarınızın içinde de ayaklarınız. Kendinizi istediğiniz yöne çevirebilirsiniz.

Köleliğin zincire vurduğu kişi azdır; kendini köleliğe zincirleyense daha çoktur.

Ölmesini bilene hiçbir şey zorla yaptırılamaz.

Bence bu dünyadaki en bahtsız insanlar bir başkalarının kendi kaderleri üzerinde söz sahibi olmalarına izin verenlerdir. Bana göre en bahtlı insanlar ise almış olduğu kararlarla kendi kaderinin efendisi olmuş kişilerdir.

Tüm batıl inançlara meydan okuyorum ve sadece istediğim gibi davranıyorum.

İnsan ancak, eylemlerinin düşünsel nedenlerini, şuurluluk içinde oluşturabildiği ölçüde özgürdür.

Devlet, bireyin hayatı üzerinde ne kadar sınırsız güce sahipse onun yaratıcı gücünü o kadar köreltip kişisel irade gücünü o kadar zayıflatır.

Özgür insan, başka türlü karar verme imkânı olan insandır.

Her kim iradesini kontrol edebiliyorsa, özgürdür.

Özgür bir insanı fethedemezsiniz; Ne işkence, ne fisyon bombaları, ne de bir başka şey. yapabileceğiniz tek şey onu öldürmektir.

Biz kralların önünde başımızı eğmeyiz, boynumuzu zorbalığın boyunduruğuna koşmayız.Bizim başımızı eğen, kendi korkumuzdur; biz kendi hırsımızın ağına takılmış ve kendi akılsızlığımızın kölesi olmuşuz.

Ahlakçıların hep uygulamak istedikleri o hakkı reddediyoruz, tek tek bireyleri bir ideal adına sakatlamayı.

Kendisinin efendisi olan, başkasının kölesi olmaz.

Özgürlüğün ne olduğunu anlayabilmek için yüzyıl daha geçecek. Bugün artık onu açık saçık biliyoruz. İnsanın özgür olabilmesi demek, yeteneklerini, eğilimlerini, beğenilerini serbestçe geliştirebilmesi olanaklarına sahip olması demektir. Buysa ancak doğanın ve toplumun nesnel yasalarını insanların kendi yararlarına kullanabildikleri ve gelişmenin bütün ön koşullarını yaratabildikleri bir toplumda gerçekleşebilir. Böylesine bir toplum varlaşmadıkça özgürlük boş bir sözden ibarettir ve sakal bırakma özgürlüğü anlayışından öteye geçemez. Ünlü bir diyalektikçi şöyle der: “Özgürlük, doğa yasalarından bağımsızlık düşü değildir. Tersine, bu yasaları öğrenmek ve onları belli amaçlar için kullanabilmek demektir. Bu dış doğa yasaları için olduğu kadar, insanın beden ve ruh varlığını yöneten yasalar için de böyledir. Demek ki irade özgürlüğü denen şey, nedeni bilerek karara ulaşmak yetisinden başka bir şey değildir. Bir insanın belli bir sorun üstünde karara varma özgürlüğü, bu kararın tutarlılığını belirten zorunluluğa bağlıdır. Kararsızlık, çeşitli ve çelişik bir sürü karar olanağı arasından bilgisizliği seçmek demektir. Sonuç olarak özgürlük, doğadan gelen zorunlulukları tanıyıp bilerek, hem kendi üstümüzde hem de dış doğa üstünde sözünü yürütür olmaktır. Böylece özgürlük, tarihsel gelişimin zorunlu bir ürünüdür.

Benim idealim özgürlüktür; bir ideali yok edecek füze, henüz icat edilmemişti

Yaşamak, arzuladığım gibi ya da hiç yaşamamak: Bunu istiyorum, bunu ister en ermiş olan da.